De maan ontstond doordat in de jonge jaren van ons zonnestelsel een object recht op de aarde knalde, zo stelt een internationaal team van onderzoekers.
Dat de maan vormde nadat een planeet-achtig object genaamd Theia op de aarde was gebotst, is iets waar de meeste wetenschappers zich wel in kunnen vinden. Maar wat voor botsing was dat dan precies? Een frontale, stellen de Amerikaanse wetenschapper Edward Young en zijn collega’s naar aanleiding van nieuw onderzoek.
Zeven maanstenen
Eerder leek een botsing onder een hoek van 45 graden of meer waarschijnlijk. Die conclusie kun je namelijk trekken uit het feit dat de verhoudingen tussen de verschillende zuurstofisotopen op de maan afweken van die van de aarde, zoals de Duitse geoloog Daniel Herwartz en zijn team in 2014 constateerden.
Young en zijn team hebben die zuurstofverhoudingen nu opnieuw onderzocht. Enerzijds bestudeerden ze de samenstelling van zeven maanstenen, meegebracht door de Apollo-missies, en een meteoriet afkomstig van de maan. Anderzijds namen ze zes stenen afkomstig uit de mantel van de aarde onder de loep.
Een microscoopfoto van een van de onderzochte maanstenen.
Hun conclusie: er is, in tegenstelling tot wat Herwartz en de zijnen claimden, zo goed als geen verschil tussen de zuurstofverhoudingen in de maan en die in de aarde. En dat rijmt niet met een botsing onder een hoek; dan zou namelijk het grootste deel van Theia in de maan zijn beland. Was de botsing echter frontaal, zo meldt een persbericht van de Universiteit van Californië te LA, dan zou dat ervoor hebben gezorgd dat het Theia-materiaal gelijkelijk over aarde en maan werd verdeeld. Met als resultaat de gelijke zuurstofverhoudingen die Young en zijn team nu hebben gemeten.
Herwartz laat per mail weten dat de nieuwe analyse hem op zich in orde lijkt. “Eén van de samples uit mijn studie is ook bekeken door Young en collega’s, en die resultaten komen overeen.” Toch accepteert hij de conclusie van Young nog niet. “Hij stelt dat de aarde en de maan identiek zijn. Ik denk dat ze wel heel erg op elkaar lijken, maar ik vermoed dat de maan niet overal precies dezelfde samenstelling heeft.” En dat laatste is ook nog te rijmen met alle gepubliceerde data, stelt hij.
Beeld: William K. Hartmann, Paul Warren/UCLA