Deze pleister met pH- en temperatuursensoren en elektronisch geactiveerde medicijnafgifte moet wonden sneller laten genezen.

Chronische huidwonden kunnen erg lastig te behandelen zijn, maar aan de andere kant wil je de patiënt ook niet meer medicijnen (lees: antibiotica) laten innemen dan nodig is. Daarom hebben Amerikaanse onderzoekers een slimme pleister ontwikkeld. Het verbandje – dat slechts 3 millimeter dik is – meet onder meer de zuurtegraad (pH) van de wond om te bepalen hoe de genezing vordert en of er medicijnen moeten worden toegediend.

Lees ook: ‘Injecteerbaar verband dicht snel diepe wonden’

Zuurgraad

De slimme pleister bestaat uit een temperatuursensor, een pH-sensor, een zuurstofsensor en kan ook nog eens elektronisch medicijnen afgeven. Met name de pH is een goede graadmeter voor de voortgang van de genezing.

Normaal genezende wonden hebben een zuurgraad tussen de 5,5 en de 6,5. Wonden die niet goed helen – en geïnfecteerd zijn – hebben een lagere pH; ze zijn zuurder. Temperatuur is ook een belangrijke parameter, want hij geeft informatie over eventuele ontstekingen in en rondom de wond.

© NanoLab – Sameer Sonkusale, Tufts University.

Zoals bovenstaande afbeelding laat zien, zit aan de pleister – middels een kabeltje – een microprocessor vast. Deze leest alle informatie uit die de verschillende sensoren verzamelen. Aan de hand van deze data bepaalt de microprocessor of er geneesmiddelen moeten worden afgegeven aan de wond of niet. Zo wel, dan verhit een heel klein verwarmingselement de hydrogel die in de pleister zit verwerkt. Waardoor de medicijnen vrijkomen in de wond.

Lokale afgifte

Een groot voordeel aan deze slimme pleister is dat de medicijnen heel lokaal – direct in de wond – worden afgegeven. Normaal gesproken krijgt de patiënt een zalf op de wond gesmeerd of moet hij een pil slikken, die eerst in het bloed moet worden opgenomen voordat het zijn werk kan doen. Op deze manier krijgt de patiënt vaak een veel hogere dosis binnen dan nodig is.

Ook voordelig aan het verband is dat de meeste componenten relatief goedkoop zijn en na gebruik kunnen worden weggegooid. Behalve de microprocessor, die kan – na het te hebben gedesinfecteerd – opnieuw worden gebruikt. De pleister is tot nu toe alleen in het laboratorium getest, maar de onderzoekers zijn hard bezig om het verband uiteindelijk ook op mensen te kunnen testen.

Bronnen: Small (paper), Tufts University via EurekAlert!, New Atlas

Beeld: NanoLab – Sameer Sonkusale, Tufts University

Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Bestel dan hier ons nieuwste nummer. Abonnee worden? Dat kan hier!