Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!
De hersenactiviteit van baby’s en volwassenen matcht tijdens het spelen, zo suggereert nieuw onderzoek.
Als je samen met je partner of een vriend een filmpje kijkt, zit je bijna letterlijk met ze op één lijn. De hersenen pieken en dalen namelijk op hetzelfde moment, zo toonde onderzoek al eerder aan. Maar of de activiteit van een babybrein kan synchroniseren met die van een volwassene, bleef de vraag. Neurowetenschappers denken hem nu te hebben beantwoord.
Lees ook:
Babybrein
Het bestuderen van hersenactiviteit bij volwassenen is niet heel lastig; je laat ze als onderzoeker gewoon plaatsnemen in een fMRI-scanner. Maar zie koters onder de twee jaar maar eens zover te krijgen. Daarom pasten de onderzoekers van het Princeton Baby Lab, die proberen door te lichten hoe baby’s de wereld leren begrijpen, voor hun studie een meer kindvriendelijke methode toe.
Bij deze methode, functional near-infrared spectroscopy (fNIRS), krijgen de proefpersonen een rubberen hoofdband om waar sensoren in zijn bevestigd. Deze sensoren meten het zuurstofniveau van verschillende hersengebieden met behulp van licht. Gebieden in het brein die meer licht reflecteren, zijn zuurstofrijker en actiever bij het verwerken van informatie. Ook een manier om hersenactiviteit te meten dus.
Maar niet alle 42 kinderen in de leeftijd van negen tot vijftien maanden waren geschikt voor de studie. De helft kronkelde namelijk te veel, zo verwoordden de onderzoekers het gedrag van de koters, en drie weigerden de hoofdband te dragen. Kortom: de wetenschappers konden de data van slechts achttien kinderen gebruiken voor het onderzoek.
Wereld begrijpen
En dat onderzoek bestond uit twee delen. Bij het ene deel spendeerde een volwassene vijf minuten aan het spelen met een kind – denk aan interacteren met behulp van speelgoed, het zingen van liedjes of het lezen van een boekje. Tijdens het andere gedeelte praatte de volwassene met iemand anders, terwijl de baby of dreumes zelf speelde. Bij beide experimenten brachten de hoofddeksels activiteit in kaart van verschillende hersendelen.
Tijdens het eerste deel van het onderzoek, waarbij er intensieve interactie plaatsvond, synchroniseerden sommige hersengebieden van de baby met die van de volwassene. Voornamelijk in de gebieden die betrokken zijn bij het begrijpen van de wereld om ons heen. Bij het tweede deel van het onderzoek, waarbij de koters zelf speelden, was dit niet het geval.
Geen ‘caregiver‘
Cognitief neuropsycholoog aan de Tilburg University Marion van den Heuvel zet op dit moment zelf een onderzoek op om bij moeder en baby hersenactiviteit te meten. Dit met behulp van een EEG. “Voor dit onderzoek ga ik niet alleen kijken hoe moeder en baby letterlijk ‘op dezelfde golflengte’ komen, maar ook hoe dit proces verstoord kan raken, bijvoorbeeld wanneer de moeder last heeft van postnatale angst of zelf een trauma heeft meegemaakt in haar jeugd.”
Desgevraagd laat Van den Heuvel weten het een goed opgezette studie te vinden. Wel heeft ze een aantal belangrijke kanttekeningen. Zo is de volwassene in de studie een student assistent, dus niet de moeder of vader van het kind. “De onderzoekers willen graag iets zeggen over hoe baby’s leren van hun ‘caregiver’, maar in feite onderzoeken ze dat niet. Het lijkt mij niet verrassend als moeder en baby een andere activiteit van hun breinen laten zien dan dezelfde baby met een onbekende.” Ook vindt de cognitief neuropsycholoog de resultaten niet heel verrassend. In 2017 is namelijk een soortgelijke studie gepubliceerd met ongeveer dezelfde resultaten, maar dan met EEG als hersenmeting.
Maar afsluitend met een positieve noot: “Het blijft wel heel erg mooi dat we kunnen meten hoe het brein van een baby synchroniseert met dat van een volwassene. We hebben met deze mooie techniek eigenlijk een manier gevonden om de bijzondere band tussen ouder en baby te meten.”
Bronnen: Psychological Science, ScienceAlert