Koppen maken voor op de cover: het is een interessant proces. KIJK-hoofdredacteur André Kesseler loopt je erdoorheen.

Het maken van KIJK gaat in fases. We bespreken alle ideeën, die worden uitgewerkt tot een artikel, dat wordt beoordeeld, nagekeken, van beeld voorzien, vormgegeven… En dan komt aan het eind van de rit het moment dat er coverteksten moeten worden gemaakt. Dat is altijd een dingetje, zoals dat heet. In de tijd die we daarmee bezig zijn, doorloop ik meestal zelf een heleboel fases: optimisme, meligheid, pure wanhoop, frustratie, en meestal aan het eind: opluchting.

Spannend, leuk, aantrekkelijk

Het punt van koppen maken is dat de lat hoog ligt. Die paar woorden, samen met het beeld, moeten ervoor zorgen dat onze abonnees niet kunnen wachten om het blad te lezen. En het zou ook heel fijn zijn als het voorblad mensen in de supermarkt of de boekhandel ertoe kan verleiden om dit exemplaar te kopen.

Elke maand gaan we dus op zoek naar iets met de ingrediënten: spannend, leuk, aantrekkelijk, verrassend, ladingdekkend, bij voorkeur allitererend…. En dat allemaal in pak-em-beet twintig letters. Ga-der-maar-aan-staan.

Astronautfit

Een paar dagen voordat we het blad naar de drukker brengen, kruipen redacteuren Naomi Vreeburg en Laurien Onderwater in mijn beeldscherm (want, hé corona) voor die maandelijks terugkerende hordenloop.

Zoals je weet, gaat het hoofdverhaal over een nieuwe generatie ruimtepakken en dus hebben we gekozen voor een plaat met een astronaut tijdens een toekomstige maanmissie. Zo’n pak wordt, zo weten we dankzij het verhaal van Nick Kivits, op maat gemaakt en de eerste voorzet ligt voor de hand: iets met maatpak. “Buitenaards goed maatpak”, zeg ik en zie meteen de afkeurende blikken aan de andere kant van mijn webcam. “Een maanpak, dus eigenlijk”, zegt Onderwater.

En dan loopt het vrij snel uit de hand. ‘Kosmonautenkostuum’ giert Vreeburg. ‘Astronautfit’ gilt Onderwater. Ik lach mee, want voordat je het weet, word je voor kosmoklootzak uitgemaakt.

Moegestreden

Als we onszelf weer hebben herpakt, is het tijd voor wanhoop. Zwijgend kijken we elkaar aan. “Ruimtelijk ontwerp?”, piep ik vragend. “Ruimtegewaad”, hoor ik van de andere kant. ‘Jesus!’ roep ik lichtelijk gefrustreerd. “Ruimtejesus!”, klinkt het door mijn laptop.

Vrij associërend komen we nog tot ‘extreme mode’ en het afgrijselijke ‘Ruimtepak 2.0’. Moegestreden besluiten we dat onze beste kansen toch liggen bij iets met ‘buitenaards’ en ‘pak’. En zo modderen we door, wachtend op die verlossende fase van opluchting. 

Deze redactioneel staat ook in KIJK 2/2021.

Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!