Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!
Een onderkomen bouwen op Mars? Dat hoeft volgens onderzoekers niet door zware hightech materialen mee te slepen van de aarde, maar kan met een betonmengsel van Marsstof en bindmiddel uit bloed, zweet en tranen.
Gaaf, zo’n Marskolonie, maar het wordt natuurlijk peperduur om complete onderkomens naar onze buurplaneet te slepen: één baksteen versturen zou zo’n twee miljoen dollar kosten. Daarom maken onderzoekers plannen om belangrijke grondstoffen op Mars zelf te delven: dat scheelt tonnen brandstof. “En er één extra grondstof die voortdurend over het hoofd wordt gezien”, opent een nieuw onderzoek in het vakblad Materials Today Bio: “de bemannning zelf!”
Nee, onderzoeksleider Aled Roberts en collega’s van de Universiteit van Manchester stellen niet voor om astronauten letterlijk uit te persen. Maar ze hebben wel ontdekt dat het eiwit albumine uit menselijk bloedserum een prima bindmiddel is om beton te maken van Marsstof. Het resultaat heeft volgens tests van de onderzoekers een druksterkte van zo’n 25 megapascal (MPa), vergelijkbaar met de 20 tot 32 MPa van normaal beton. Voeg ook nog ureum uit tranen, zweet of urine toe, en het Marsbeton is nog eens drie keer zo sterk.
Lees ook:
Bloedstollend
Astronautenbloed in de betonmolen? Nogal luguber. Maar ook praktisch, en op minstens 54 miljoen kilometer van huis telt dat zeker. Verrassend is het bloedbeton niet als je je geschiedenisboeken kent: in de Middeleeuwen werd al dierenbloed gebruikt als bindmiddel voor mortel. “Het zou best gaaf zijn als we met een middeleeuwse techniek een uitdaging voor het ruimtevaarttijdperk zouden hebben opgelost”, zegt Roberts in een persbericht.
De wetenschappers hebben berekend dat zes astronauten in een missie van twee jaar ruim 500 kg ruimtebeton kunnen maken met stofjes uit hun eigen lichaam. Dat is volgens het team genoeg om de habitat uit te breiden met genoeg ruimte voor een extra bemanningslid per astronaut; elke twee jaar twee keer zoveel huisvesting.
De wetenschappers onderzochten het onderliggende bindingsmechanisme en ontdekten dat het bloedbeton zijn sterkte haalt uit het denatureren van de bloedeiwitten. Die vormen dan een uitgebreid netwerk dat het tussenliggende materiaal stevig bij elkaar houdt. “Het is letterlijk bloedstollend”, zegt Roberts.
Bronnen: Materials Today Bio, Manchester University
Beeld: Universiteit van Manchester