Hoofdredacteur André vertelt over zijn voorspellingen die hij tien jaar geleden maakte. “Als iets weerbarstig en onvoorspelbaar is, dan is het de toekomst wel”.

Wetenschap en technologie gaan vaak over de toekomst. Overal werken mensen hard aan ontwikkelingen die de wereld over tien, twintig, dertig of misschien zelfs honderd jaar (hopelijk) beter zullen maken. Met dat in het achterhoofd kwamen we in 2013 op het nogal briljante idee om de paragnost uit te hangen en wetenschappelijk verantwoord tien jaar in de toekomst te kijken. Hoe zouden we er in 2023 voor staan op het gebied van energie, ruimtevaart, gezondheidszorg, defensie, gadgets, en natuurkunde?

“Ik had het kunnen weten…”

Een leuk plan. Maar daar zat en zit natuurlijk een risico aan, want als iets weerbarstig en onvoorspelbaar is, dan is het de toekomst wel. In dit nummer houden we de voorspellingen van toen tegen het licht en die ‘terugblik naar hoe we tien jaar geleden vooruitblikten’ levert verrassende resultaten op. Soms waren de voorspellingen zo accuraat als een laserafweersysteem op een vijandelijke drone. Andere keren zaten we even ver van de werkelijkheid als de Google Glass van succesvol product.

Neem mijn eigen specialisme binnen KIJK: energie. Tien jaar geleden gebeurde er op dat gebied ook al van alles, maar tegenwoordig is de energiewereld wel heel erg in beweging. Zo kregen boze Groningers eindelijk vat op de gaswinning in hun provincie en liet Poetins domme besluit om Oekraïne binnen te vallen de internationale energiemarkt op zijn grondvesten schudden.

In 2013 waagde ik me dus aan een aantal voorspellingen waar de werkelijkheid sindsdien keihard mee heeft afgerekend. De miljardenverslindende – maar oh, zo belangrijke – internationale kernfusiereactor ITER deed wat vrijwel alle miljardenverslindende projecten doen: hij schoot languit en vol overgave uit de begroting en de bouwplanning, waardoor kernfusie nog verder de toekomst in wordt geschoven. Ik had het kunnen weten…

Glazen bol

Ook schaliegas, dat in de VS een enorme opwaartse zwaai heeft gemaakt, deed in Nederland niet wat we tien jaar geleden hadden ingeschat. Fracking, de techniek waarbij gesteente van grote diepte wordt gekraakt om er schaliegas aan te kunnen onttrekken, werd tot opluchting van veel medelanders en milieuorganisaties op de lange baan geschoven. Kortom: ons glazen-bolartikel is spannend en verrassend. En het maakt mij heel nieuwsgierig naar hoe de wereld er over nog eens tien jaar uitziet.

Deze redactioneel staat ook in KIJK 2/2023