Zeker, de 3D-technologie wordt almaar spectaculairder. Maar is het daarmee ook reëel om te denken dat straks elke regisseur en elke toeschouwer alleen nog bioscoopfilms met diepte wil? De addertjes onder het driedimensionale gras.
Een mix van Star Wars en de Eftelingattractie Pandadroom. Of Dances with Wolves met smurfen in plaats van indianen. Het was eind vorig jaar niet moeilijk om leuk uit de hoek te komen over het sciencefictionspektakel Avatar. Maar de film was wél de grootste bioscoopkraker ooit: ruim 2,7 miljard dollar, wat het op zich niet geringe budget van 237 miljoen dollar meer dan rechtvaardigde. Bovendien zorgde hij ervoor dat inmiddels niemand meer om 3D heen kan: filmmaatschappijen niet, bioscopen niet, en de consument niet.
Toch zijn er ook kritische geluiden te horen. Is 3D eigenlijk wel nodig? En is de filmindustrie na de vliegende start van Avatar zijn eigen graf aan het graven met films als Clash of the Titans, die eigenlijk werden gemaakt voor 2D en er op het laatste moment een dimensie bij kregen?
Dat 3D écht big business is, werd in de loop van het afgelopen jaar duidelijk. Het begon al een beetje met de horrorfilm My bloody valentine (Nederlandse première op 12 maart) en de animatiefilms Monsters vs. aliens (1 april), Coraline (13 mei) en Ice Age: Dawn of the dinosaurs (1 juli). Maar toch was het vooral het vooruitzicht op Avatar van succesregisseur James Cameron (van onder andere de eerste twee Terminator-films en Titanic) dat de filmindustrie over de streep trok.
“Iedereen wist dat die film eraan kwam”, vertelt Youri Bredewold, woordvoerder van Pathé. “Cameron zette er 3D mee op de kaart en andere studio’s namen daar een voorbeeld aan. Pixar bijvoorbeeld, dat aankondigde voortaan al zijn films ook in 3D uit te brengen. En daar zaten wij als exploitanten weer op te wachten. Want 3D is natuurlijk een forse investering; dan wil je wel voldoende films hebben om te vertonen.”
Dit is het eerste gedeelte van een artikel uit KIJK 9/2010, in de winkel van 30 juli t/m 26 augustus.
Beeld: AFP/ANP