Wanneer een meteoriet de aarde raakt, ontstaat er een flinke krater. Drie voorbeelden op een rijtje.
In spannende films hebben we het scenario al een paar keer voorbij zien komen: een enorme meteoriet raast op de aarde af om dood en verderf te zaaien. Maar dit is geen fictie; in het verleden is onze aarde al een paar keer opgeschud door zo’n gigantisch gevaarte. En dit laat zo zijn sporen na. Drie enorme inslagkraters in foto’s:
De Vredefortkrater in Zuid-Afrika. Heeft nu een middellijn van 160 kilometer – meteen na de inslag was dat waarschijnlijk 300 kilometer. Zelfs op Google Earth is hij goed te onderscheiden. De Vredefortkrater is ongeveer 2,02 miljard jaar oud en heeft meerdere ringen. Sinds 2005 geldt deze krater officieel als UNESCO-werelderfgoed.
De Sudburykrater in Canada. Hij heeft nu een middellijn van 130 kilometer, goed voor een derde plaats, maar het vermoeden is dat hij net na de inslag twee keer zo groot was, waardoor hij toch op twee eindigt. De Sudburykrater is ongeveer 1,85 miljard jaar oud.
De Chicxulubkrater in Yucatán. Meteen na de inslag was de middellijn waarschijnlijk zo’n 240 kilometer, nu nog altijd 180. De Chicxulubkrater is dus niet de grootste op aarde, maar wel de best bewaarde. Dit omdat hij een stuk jonger is dan de grootste twee en bedekt ligt onder sedimenten. Bij de Vredefort- en Sudburykrater zijn de ringen grotendeels weggeërodeerd.
Dit is een kader uit het artikel ‘Terug naar de rampplek’, over de boringen in de Chicxulubkrater, te vinden in KIJK 7/2016. Dit nummer ligt in de winkel vanaf 23 juni tot en met 20 juli.
Meer informatie:
Tekst: Marlies ter Voorde
Beeld (header): SPL/ANP