Geluid bestaat uit trillingen. Sla maar eens de snaar van een gitaar aan en je ziet de trilling met eigen ogen.
Zo’n trilling verplaatst zich vanaf een voorwerp door de lucht. Vergelijk het met de rimpeling in een meer, nadat je een steen in het water hebt gegooid. De plons van de steen is de oorspronkelijke bron van het geluid. En de zich steeds verder verspreidende rimpeling in het water is het geluid dat zich verplaatst. Het enige verschil is dat geluid veel vaker trilt, tot soms 100.000 keer per seconde – of meer.
Hoe vaker het geluid per seconde trilt, hoe hoger het is. Mensen horen alleen geluid dat trilt met een frequentie van 20 tot 20.000 hertz (oftewel 20 tot 20.000 keer per seconde). Is een geluid te hoog voor het menselijk oor, dan noemen we dat ultrasoon of hypersoon, afhankelijk van de hoeveelheid trillingen per seconde. Naarmate we ouder worden, horen we hoge tonen overigens minder goed.
Te lage geluiden voor het menselijk gehoor noemen we infrasoon. Hoewel onhoorbaar, kun je die geluiden soms wel voelen. Denk aan een elektrische basgitaar of aan het gerommel van een uitbarstende vulkaan. Dankzij de trillingen van infrasoon geluid kunnen in bepaalde clubs ook dove mensen dansen op muziek.
Dit is een fragment van de rubriek ‘In 5 minuten geluid’, te vinden in KIJK 3/2012. Dit nummer ligt in de winkel van 10 februari tot en met 8 maart.
Meer informatie:
Tekst: Nick Kivits