Puur technisch gezien kunnen robots steeds meer. Het zal dus niet lang duren voordat ze ook bij ons thuis aan de slag zijn. Maar het is nog een hele klus om een robot zover te krijgen dat hij moeiteloos met mensen omgaat. En omgekeerd geldt trouwens hetzelfde.

Midden in een zin komt het robotje, dat tot dan toe bewegingloos op tafel zat, tot leven en kijkt me aan. Als ik mijn hoofd afwend, draait zijn hoofd mee. Til ik mijn hoofd op, dan kopieert hij ook dat. Knijp ik mijn ogen iets dicht, dan worden de zijne rood. Hij denkt dat ik boos kijk en probeert dat na te doen. Hoewel het robotje Nao perfect menselijk gedrag vertoont, voel ik me toch een beetje ongemakkelijk. Hoe komt dat? En hoe kom je ervan af? Daar proberen onderzoekers duidelijkheid over te krijgen.

Een van die onderzoekers is Vanessa Evers, hoogleraar Human Media Interaction aan de Universiteit Twente. Ze bestudeert het gedrag van mensen in de omgang met technologie, bijvoorbeeld sociale robots. Evers geeft haar definitie van een sociale robot: “Een apparaat dat de echte wereld observeert en op basis daarvan beslissingen neemt en acties uitvoert die fysieke gevolgen hebben in die echte wereld. Daarvoor moet een sociale robot een bepaald begrip van zijn omgeving hebben.”

Dit is het begin van een artikel, te vinden in KIJK 12/2013. Dit nummer ligt in de winkel van 18 oktober tot en met 14 november.

Tekst: Bastienne Wentzel

Beeld: Humanrobo/CC BY-SA 3.0