In Italië is het ‘een gevaarlijke psychische stoornis’, in Uganda zelfs ‘het kwaad’: homoseksualiteit.

Onlangs raakte een man in Italië zijn rijbewijs kwijt. Hij was een gevaar op de weg, zo oordeelden de autoriteiten van zijn woonplaats Brindisi na een doktersadvies. De man had namelijk een gevaarlijke psychische stoornis. Mocht je nu het beeld hebben van een wild om zich heen slaande man met een tic die zijn zicht op de weg met enige regelmaat belemmert, dan heb je het mis. De ‘psychische stoornis’ is, hou je vast, homoseksualiteit.

In Oeganda heet homoseksualiteit geen ‘stoornis’ maar ‘het kwaad’. En daartegen besloot de hoofdredacteur van de weekkrant The Rolling Stone, Giles Muhame, vorig jaar ten strijde te trekken. Dat deed hij door foto’s van lesbiennes en homo’s te publiceren met daarbij de oproep ze te doden. Dat daarover nogal wat ophef ontstond, begreep Muhame niet. “Als mijn eigen kind homo is, moet hij ook opgehangen worden.”

Opgehangen werd er niet, gemoord wel. Een homorechtenactivist werd begin 2011 met een hamer om het leven gebracht. “Eigen schuld”, zei Muhame in een interview met NRC. “Hij heeft zijn dood op zichzelf afgeroepen met zijn roekeloze gedrag.” Lekker dan.

Dichter bij huis staat homoseksualiteit in sommige kringen symbool voor ‘slechte rolmodellen’. In de kring van hoofdredacteur van Katholiek Nieuwsblad Mariska de Haas bijvoorbeeld. In maart deed zij haar duit in het homofobische zakje met haar uitspraken op Twitter: “Hoe kun je als vrouw ooit een goede moeder worden als je bent opgevoed door twee homomannen”, gevolgd door: “En hoe kun je later een goede vader worden als je bent opgevoed door twee lesbische moeders? #rolmodel.” Ze nuanceerde haar tweets met een derde: “Ik ben niet tegen homoseksualiteit, voor die geaardheid heeft niemand zelf gekozen. Ik ben voor het gezin bestaande uit man-vrouw-kinderen.”

En daar zegt ze toch eindelijk iets verstandigs: homoseksualiteit is géén keuze. Het is ook niet iets wat later in het leven ontstaat door het milieu waarin iemand opgroeit of door een ‘al te vrije opvoeding’. Daar is de wetenschap het over eens.

Maar hoe wordt iemand dan homo? Een tipje van de sluier: dat wordt in de baarmoeder bepaald. Hoe precies lees je in het artikel ‘Op zoek naar het homogen’ in KIJK 9/2011. Ik hoop van harte dat alle homofoben in Nederland (laten we klein beginnen) het lezen.

Beeld: Studio 5982