KIJK-columnist en gadgetman Rik Peters over het effect van kleuren op consumenten.

Iedereen hoort weleens stemmen die er niet zijn. Dat zeggen die in mijn hoofd althans. Misschien iets minder normaal is dat mijn brein soms ook kleuren waarneemt die mijn ogen helemaal niet spotten. Wellicht herken je het: als ik in een boek over zoekmachine Google lees, lijkt het soms alsof de zwarte letters de tinten van het bedrijfslogo hebben.

Blauw en rood en geel en blauw en groen en rood dus. De primaire kleuren, aangevuld met één secundaire nuance die de rebelsheid van de zoekmotor moet symboliseren. Al zal ik meteen toegeven dat ik die wijsheid van Wikipedia pluk, de encyclopedie die zelf trouwens maar een saai embleem in grijsschaal heeft.

De Universiteit van Missouri deed eerder dit jaar onderzoek naar de manier waarop de kleuren van bedrijfsemblemen worden geïnterpreteerd door consumenten. Blauw wordt gelezen als betrouwbaar en succesvol, rood als deskundig en zelfverzekerd, geel als vrolijk en modern, groen als milieuvriendelijk en masculien. Jullie mogen zelf beslissen wat het betekent als een firma ál die schakeringen gebruikt.

Naar de neurologische stoornis waarbij donkere beeldmerken vanzelf oplichten, is volgens mij nog geen research gedaan. Wel naar iets vergelijkbaars. De Universiteit van Dundee toonde enkele maanden geleden aan dat oudere generaties, opgegroeid met zwartwit-tv’s, vaker in grijstinten dromen, terwijl jongere lichtingen met moderne schermen dat sneller in kleuren doen.

Als technologie beïnvloedt wat we zien met onze ogen dicht, zal mijn tic ook wel meevallen. Mijn hoofd heeft gelijk: ik ben helemaal niet gek.

Rik Peters staat met zijn column in elk nummer van KIJK. Deze tekst werd eerder gepubliceerd in KIJK 8/2014.

Beeld: Studio 5982