KIJK-hoofdredacteur a.i. Inge Fraters over de scifi-serie Dr. Who en het einde van ons heelal. 

Sinds een paar weken kijk ik plots weer ouderwets tv, als in: gepland en op een vast tijdstip. Het nieuwe seizoen van Dr. Who is namelijk bezig bij de BBC. Dus zitten wij thuis elke zaterdagavond stipt aan de buis gekluisterd. Voor de fans: wat is Peter Capaldi een fijne nieuwe dokter hè? Voor wie geen idee heeft waarover ik het heb: maak je leven leuker en begin met kijken!

Een korte introductiecursus voor de laatste groep: Dr. Who is een sciencefictionserie over een alien, The Doctor genaamd, die sprekend op een mens lijkt en die door ruimte én tijd kan reizen met zijn ruimteschip-annex-tijdmachine de TARDIS. Hij heeft een zwak voor mensen en zoals het een goede scifi-held betaamt vreselijke vijanden die om de zoveel tijd de kop opsteken, waaronder de Daleks (door ultieme haat gedreven robotwezens) en de Cybermen (idem).

Waarom de dokter zichzelf de dokter noemt, wordt nooit exact duidelijk, maar levens redden kan hij als de beste. De mensheid, Queen Victoria, complete buitenaardse beschavingen, ons universum of – joh, nu we toch bezig zijn – álle universums: it’s all in a day’s work voor de dokter.

Zo’n plot verloopt bijvoorbeeld zo. De dokter komt na een reis door ruimte en tijd terug op aarde… die er ineens niet meer is. Blijkt dat de megalomane ‘vader’ van de Daleks de aarde en 26 andere planeten uit hun baan heeft gesleurd en samen heeft gebracht om een compressieveld te genereren dat de energie van alle atomen zal laten stokken. Exit materie, exit realiteit, exit alle universums die bestaan. Het gevecht dat volgt, is nauwelijks na te vertellen, maar uiteraard wint de dokter en komen alle planeten ongeschonden terug in hun oorspronkelijke baan.

Toegegeven, het is nogal fantasievol allemaal. Des te fascinerender vond ik het om te merken dat sommige échte theorieën over het einde van ons heelal (zie pagina 14 en verder) minstens zoveel mentale lenigheid van je verlangen als een gemiddeld Dr. Who-scenario. Ik bedoel: bevriezende tijd, parallelle universums die onherroepelijk dezelfde dood tegemoet gaan of een met geweld imploderend heelal doordat één enkel higgsdeeltje vanwege een freak incident een lagere energietoestand bereikt. Bizar, nauwelijks voorstelbaar, maar wel harde wetenschap. En daar word ik net zo blij van als van Dr. Who.

Deze column vind je ook terug in KIJK 12/2014.

Beeld: Studio 5982