Lang rustte op het therapeutisch gebruik van drugs een taboe, maar het tij lijkt te keren. Middelen als xtc, paddo’s en lsd zouden kunnen helpen tegen allerlei psychische en neurologische klachten. Schrijven dokters straks psychedelica voor?
Het nieuws kwam voor de Canadese psychiater Andrew Feldmár destijds als een grote teleurstelling: lysergeenzuurdi-ethylamide, oftewel lsd, het middel waarmee hij succesvol mensen met trauma’s en verslavingen behandelde, werd in 1970 ook in zijn land in de ban gedaan. Ondanks de ruim duizend veelbelovende wetenschappelijke publicaties over therapeutische toepassingen van ‘het wondermiddel’ zat er voor Feldmár niets anders op dan zijn behandelingen te staken en zich met andere zaken bezig te gaan houden.
Sinds een aantal jaar was onder hippies het lsd-gebruik sterk toegenomen. En steeds vaker werden deze ‘bloemenkinderen’ niet meer alleen geassocieerd met liefde en vrede. Tussen 1965 en 1970 werd lsd overal ter wereld opgenomen in de opiumwet.
Weg wondermiddel, weg onderzoek, weg behandelingen. Feldmár is er nog altijd verontwaardigd over: “We wisten toen al dat hallucinerende middelen waardevol kunnen zijn bij de behandeling van verslavingen, obsessief-compulsieve stoornissen, psychosomatische klachten, posttraumatische stressstoornissen en zelfs autisme. Al die kennis werd overboord gegooid.”
In de decennia die volgden werd er nauwelijks nog onderzoek gedaan naar ‘drugs’ als medicijn, maar Feldmár bleef de ontwikkelingen nauwlettend in de gaten houden. Een paar jaar geleden zag hij een kentering. De Amerikaanse MAPS (Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies) kreeg ineens een stuk makkelijker toestemming voor het opzetten en financieren van studies naar psychedelica als xtc.
Deels wordt deze hernieuwde belangstelling veroorzaakt door de toegenomen kennis over moleculaire mechanismen en de mogelijkheden die technieken als MRI-scans bieden. Feldmár: “En artsen weten gewoon niet wat ze anders moeten, met getraumatiseerde militairen bijvoorbeeld.”
Dit is het begin van een artikel uit KIJK 1/2012, in de winkel van 16 december 2011 tot en met 12 januari 2012. De tekst werd geschreven door wetenschapsjournalist Jop de Vrieze.
Beeld: Shutterstock