De schietpartij in Tucson lijkt een uitgelezen moment om het nog eens goed te hebben over het recht op wapenbezit.

Zaterdagavond rond een uur of twaalf in een restaurant in Amsterdam. KIJK-collega M. zit met haar moeder nog na te genieten van een heerlijk etentje ter afsluiting van een moeder-dochterdag. Ze maken wat grapjes met de eigenaar en drinken samen nog een laatste glas wijn. Ineens stormen enkele bewapende mannen met maskers op de eetgelegenheid binnen. “Geef me je geld!” roept één van hen.

Of misschien roept hij wel iets anders. M. weet het niet meer precies, want vlak daarna grist de eigenaar het masker van één van de daders, die daarvan zo schrikt dat hij de trekker overhaalt. De restauranteigenaar wordt door drie kogels getroffen. Alle drie in zijn been, eentje er dwars doorheen. Op de grond ontstaat een plas bloed. De bewapende mannen kiezen het hazenpad, en M. bekommert zich om haar moeder die net haar leven aan haar voorbij zag razen.

Stel nu dat zowel de eigenaar als M. zelf ook een vuurwapen bij zich hadden gedragen. Dan had één van hen de daders misschien kunnen uitschakelen. Hadden ze in elk geval kunnen voorkomen dat de overvallers er vandoor zouden gaan. Toch? Wie weet.

Maar is het wenselijk? Mij lijkt het in elk geval geen goed idee om allemaal een wapen te dragen om ons te beschermen tegen gekken met een blaffer. Want wie zal ons verzekeren dat één van ons zich ook niet ontpopt tot doorgedraaide gast, zoals begin dit jaar in Tucson? Daar ontspoorde de twintiger Jared Lee Loughner, wat resulteerde in een neergeschoten congreslid en zes doden.

Een uitgelezen moment om het nog eens goed te hebben over het recht op wapenbezit, zou je denken. Of juist niet? Je leest het in ons artikel over vuurwapens in de VS.

Beeld: Studio 5982