In veel alledaagse producten zit nanotechnologie. Dat heeft uiteraard pluspunten. Maar niemand weet nog precies wat de nadelige gevolgen voor mens, dier en milieu kunnen zijn. Daarom is een opmerkelijke methode ontwikkeld om nanodeeltjes te traceren.
Nanosokken, nanozonnebrandcrème, nano-autolak, nanopleisters, nanobanden, nanocosmetica. Op de labels van alle producten die nanodeeltjes bevatten, pronkten fabrikanten tot voor kort met hun gebruik van nanotechnologie. ‘Nano’ klinkt spannend en hightech, en was dus uitermate geschikt voor marketingdoeleinden. Maar toen het langzaam tot het publiek begon door te dringen dat er aan het gebruik van nanodeeltjes ook gevaren zitten, werden bedrijven terughoudend met deze opschepperij.
Uit angst voor scepsis van de consument vermelden ze nu liever niet meer hoe ‘nano’ hun product is. Maar ook al zou dat op het label staan, dan nog kan de wetenschap de consumenten niet vertellen of het schadelijk is. Onderzoek naar de verspreiding van nanodeeltjes in het milieu en hun effect erop is namelijk erg lastig. Nanodeeltjes zijn vaak nauwelijks te onderscheiden van ‘gewone’ stoffen in de natuur, en bovendien moeilijk te traceren door hun kleine omvang.
Dit is het eerste gedeelte van een artikel uit KIJK 4/2013. Dit nummer ligt in de winkel van 8 maart tot en met 4 april.
Meer informatie:
Tekst: Erik Arends