Hoera! Dit jaar verkocht het Canadese bedrijf D-wave de eerste commerciële quantumcomputer. Maar in hoeverre dit apparaat is wat de naam belooft, is allesbehalve duidelijk. Hoe ver zijn we nu écht met de ontwikkeling van deze super-pc?
Begin 2011 betaalde Lockheed Martin 10 miljoen dollar aan D-Wave. Hiervoor kreeg het bedrijf een prachtige zwarte doos: de eerste commerciële quantumcomputer, aldus D-Wave. Maar hoe ‘quantum’ is deze computer? Lieven Vandersypen, hoogleraar aan het Kavli Instituut voor Nanowetenschappen aan de TU Delft, twijfelt: “Het is onduidelijk hoe en of de computer van D-Wave quantummechanica gebruikt voor zijn berekeningen.”
Een echte quantumcomputer gaat verder waar de conventionele computer blijft steken in zijn ontwikkeling. Feitelijk komt die ontwikkeling neer op ‘steeds meer transistors op een printplaat proppen’. Nu deze zoektocht de nanoschaal nadert (100.000 nanometer is de dikte van een haar), werken de minitransistors niet meer goed. Door zogeheten ruis lopen processen in de soep. Op nanoschaal gelden namelijk niet de klassieke natuurwetten, maar de wetten van de quantummechanica.
In de quantummechanische wereld kan een deeltje, bijvoorbeeld een elektron, niet alleen links of rechts om zijn as draaien, maar ook beide richtingen tegelijk. En nog gekker: het kan meerdere paden tegelijk volgen en vervolgens botsen met zichzelf. Deze wonderbaarlijke verschijnselen zijn inzetbaar voor een toekomstige super-pc. Maar hoe doe je dat?
Dit is het begin van een artikel uit KIJK 13/2011, in de winkel van 18 november tot en met 15 december. De tekst werd geschreven door Roel van der Heijden en Merel Segers.
Meer informatie:
- Wetenschap 24 – Spinoza te paard
- De Jonge Akademie: Beam me up elektron!
- De Jonge Akademie: Dans van de spins
- PhysOrg.com Long live the qubit!
- Microsoft en TU Delft werken samen aan quantumcomputer
- Qubits schakelen met elektriciteit
- Tollende elektronspins in nano-diamantjes
- Hack the multiverse; D-Wave One
Beeld: D-Wave Systems Inc.