Een spierstimulatie-machine triggert arm- en handgebaren op basis van de gemoedstoestand van een vriend.

Klaagt je vriendin dat jij haar weer eens niet begrijpt? Koppel jezelf dan aan een spierstimulatie-apparaat en je vriendin aan een EEG-machine en je weet precies wat er in haar omgaat, wanneer ze bijvoorbeeld een film kijkt. Deze uitvinding van de Universiteit van Hannover wordt in mei gepresenteerd tijdens de Conference on Human Factors in Computing Systems.

‘Emotie-zenders’

De onderzoekers onderzochten de opstelling als volgt. Vier mensen werden aangesloten op een EEG-machine, waarmee veranderingen in de hersenactiviteit kunnen worden gemeten. Ze keken filmpjes die drie soorten gevoelens moesten oproepen: geamuseerdheid, boosheid en verdriet. Deze mensen werden de ‘emotie-zenders’ genoemd.

Elke zender was gepaard met een ‘emotie-ontvanger’. Deze ontvangers droegen elektroden op hun arm die de spieren van de arm en hand op zo’n manier stimuleerden dat ze gebaren maakten. Deze gebaren voor geamuseerdheid, boosheid en verdriet komen uit de Amerikaanse gebarentaal. Zodra een emotie-zender een van de drie gemoedstoestand ervoer, maakte diens partner het juiste gebaar hiervoor.

In social media?

Bleek de zender geamuseerd, dan hief de ontvanger zijn arm op. Was de zender boos, dan deed de ontvanger zijn arm omhoog en maakte daarbij een klauw-gebaar. Bij verdriet van de zender, liet de ontvanger een arm over zijn borst naar beneden glijden. De emotie-ontvangers werden vervolgens gevraagd of ze uit de gebaren de emoties van de zenders konden raden. Dit bleek de meeste keren inderdaad het geval.

Volgens de onderzoekers kan het systeem vooral handig zijn in lange-afstandsrelaties; zo zou toch nog een emotionele band kunnen onderhouden met je vriend of vriendin. Ook zien ze voor zich hoe het apparaat kan worden gelinkt aan een social media-profiel: je vrienden zouden zo beter kunnen meeleven in je gevoelens. De daarvoor benodigde elektroden zouden zelfs in kleding kunnen worden verwerkt. Maar de vraag is natuurlijk wel: zitten daar mensen op te wachten?

De onderzoekers werken in ieder geval weer aan een volgend project: de gebaren van een persoon laten nabootsen door een ander, door middel van hetzelfde systeem. Ook moet er meer onderzoek worden gedaan, want een testgroep van slechts vier personen is natuurlijk veel te weinig…

Bron: New Scientist