Naar aanleiding van het superheldenverhaal in KIJK 5/2018 vroeg chefredacteur (a.i.) Naomi aan de rest van de redactie wat voor superkracht hij of zij zou willen hebben. Maar zo’n makkelijke keuze was dat nog niet.

Op een dinsdagochtend vroeg ik aan mijn collegae welke superkracht ze zouden willen hebben als ze er eentje mochten uitkiezen. Dit naar aanleiding van ons superhelden-science-artikel. Uiteraard was het selecteren van slechts één superkracht een hele opgave voor de fantasierijke KIJK-redactie, en ik kreeg om de haverklap het verzoek om hun superkracht om te wisselen voor een nóg handigere eigenschap.

De keuze is reuze

Zo wilde redactie-assistent Lysette eerst in de toekomst kijken. Dan zou ze de loterij kunnen voorspellen en schathemeltjerijk worden. Maar superhelden gaan natuurlijk niet alleen voor hun eigen belang, zo besefte Lysette, en dus koos ze voor de eigenschap ‘gevoelens aansturen’. Zo zou ze politici zonder moreel kompas bijvoorbeeld een geweten kunnen geven.

Hoofdredacteur André switchte van onzichtbaarheid naar tijdreizen als superkracht. “Dan sta ik op 22 november 1963 op Dealey Plaza om te zien wie Kennedy heeft vermoord”, zei hij. Ook wilde hij er zo achter komen wat er met de in 1937 zoekgeraakte piloot Amelia Earhart is gebeurd. Onze beeldredacteur Margriet zocht het hogerop en zou graag kunnen vliegen. Niet alleen omdat alles in vogelvlucht er waarschijnlijk prachtig uitziet, maar ook om files en vliegveld-ergernissen te vermijden.

Schijtvogels

Stagiair Emma koos eveneens een kracht die haar helpt om snel van A naar B te komen. Ze zou graag in één vingerknip ergens anders zijn, zodat “ik nooit meer door de kou of de regen hoef te fietsen én niet meer tussen mensen met een ochtendhumeur in de trein hoef te zitten”. Saillant detail: vaak zit ík ’s ochtends naast Emma in de trein. Zou ze mij scharen onder de forenzen met een ochtendhumeur? Of zou ze redacteur Laurien bedoelen, die ook altijd met ons meereist van Leiden naar Amsterdam?

Laurien koos overigens de superkracht onsterfelijk zijn, maar alleen als ze haar familie en vrienden ook oneindig mag laten leven. Want een oneindigheid alleen voelt wel erg lang!

Wat ik zelf zou willen? Met dieren praten. Om mijn hond eindelijk duidelijk te maken dat tante Arina geen vlieg kwaad doet en hij dus niet keihard tegen haar hoeft te blaffen als ze de kamer binnenkomt. Bovendien kan ik dan de vogels die telkens op mijn auto schijten eens goed laten weten hoe ik over ze denk.

Deze redactioneel verscheen ook in KIJK 5/2018.

Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Bestel dan hier ons nieuwste nummer. Abonnee worden? Dat kan hier!