Dat iets kan, mag niet de enige reden zijn om het te doen, vindt hoofdredacteur André Kesseler. Dat geldt onder meer voor het klonen van uitgestorven dieren.

Zeg eens eerlijk. Wat is je eerste reactie bij het idee dat we uitgestorven dieren ‘terug kunnen klonen’? De mijne was: doen! Dat het kan, was voor mij in eerste instantie genoeg reden om het plan maar gelijk uit te voeren.

Nu heb ik Jurassic Park natuurlijk ook gezien en lijkt het me niet heel verstandig om allerlei moorddadige dino’s uit de dood terug te halen. Ik zie het nut er ook niet van in om er bakken geld, menskracht, DNA-technieken en gecompliceerde fokprogramma’s tegenaan te gooien, zodat we aan het eind van dat ongetwijfeld lange traject trots kunnen melden dat de Amerikaanse trekduif terug is. (Een diersoort die, zo valt in dit artikel te lezen, rond 1900 om best wel legitieme redenen letterlijk en figuurlijk de dood in werd gejaagd.) Maar de Tasmaanse tijger? De Pyrenese steenbok? Of de wolharige mammoet? Kom op, mensen! Dat is toch gaaf?

Blijf doorvragen

Met dat enthousiasme ging ik het verhaal van Ronald Veldhuizen in. Ik las over verdwenen leefgebieden, dikke poeplagen, dinokippen, medische ellende, buikgevoelens… Langzaam maar zeker begon het enthousiasme voor het idee van ‘terugklonen’ af te nemen, om vervolgens plaats te maken voor een ander soort enthousiasme. Dit verhaal is namelijk precies waarom KIJK bestaat. Ons motto is niet voor niets ‘blijf doorvragen’. Zelfrijdende auto’s? Mooi, maar wel goed om de impact ervan voor het verkeer nog even tegen het licht te houden. Drones? Handig, maar wat gaan die zwermen uit de kluiten gewassen en lawaaiige hommels betekenen voor mensen en dieren op de grond? Zonne-energie en windturbines? Belangrijker dan ooit, maar moeten we niet ook heel hard nadenken over kernenergie?

Moet je dan wat azijnz…eurderig bij elke gave ontwikkeling meteen ‘ja, maar…’ gaan roepen? Zeker niet. De kunst is om, zoals we bij KIJK al ruim vijftig jaar doen, die passie voor nieuwe ontwikkelingen te houden, en toch na te blijven denken. Met uitgeschakelde onderbuik die medaille om te draaien en de keerzijde ervan zo nuchter mogelijk te bestuderen. Want dat iets kan, mag niet de enige reden zijn om het te doen.

Deze redactioneel staat ook in KIJK 8/2022.