De ommezwaai naar andere vormen van energie gaat over veel meer dan de fossiele brandstoffen zelf, schrijft hoofdredacteur André Kesseler in zijn redactioneel. “Het worden hoe dan ook interessante tijden.”

Dubai werd zo’n 200 jaar geleden gesticht en groeide al snel uit tot een belangrijk handelscentrum voor parels. Daar kwam vervolgens in de jaren dertig van de vorige eeuw bruut een einde aan door de wereldwijde economische depressie en de opkomst van nepparels. Die klap kwam het staatje aan de Perzische Golf pas te boven toen een jaar of dertig later voor de kust prettige hoeveelheden olie en gas werden ontdekt. De toenmalige leider Sheikh Rashid bin Saeed Al Maktoum besefte maar al te goed dat de voorraden eindig waren en veranderde met de opbrengsten – op het hoogtepunt 25 procent van de totale inkomsten – het stoffige woestijnstadje in een van de blingblingste steden ter wereld. De bevolking groeide er van 52.000 in 1968 tot net iets onder de 3 miljoen tegenwoordig en nu de olievelden zo goed als leeg zijn, is de stad een magneet geworden voor bedrijven, toeristen, expats en investeerders.

De Grote Ommezwaai

Dubai heeft dus – zij het door andere oorzaken – een redelijk succesvolle draai gemaakt van olie naar iets anders. Er zijn meer landen die aan de vooravond staan van De Grote Ommezwaai, de energietransitie die gedreven wordt door de aardse opwarming en het milieu.

In zijn uitstekende artikel schrijft KIJKs Hidde Middelweerd daarover: ‘Momenteel neemt fossiele energie – zoals olie en aardgas – grofweg 80 procent van de wereldwijde energievoorziening voor zijn rekening, maar dat gaat drastisch veranderen. Om de doelen van het Parijse Klimaatakkoord te behalen, moet het aandeel van fossiele energie in 2050 10 procent of lager zijn.’

“Er zijn meer landen die aan de vooravond staan van De Grote Ommezwaai”

Die energietransitie zal elk land ter wereld raken. Want de ommezwaai naar andere vormen van energie gaat niet alleen over de fossiele brandstoffen zelf, maar ook over de schaarse grondstoffen zoals lithium of kobalt, over complete industrieën waarin honderdduizenden mensen werken, over ingewikkelde bevoorradingsketens… De vraag is dus wat dat voor de wereld gaat betekenen. Zet het de boel nog meer op scherp en leidt dat tot gewapende conflicten? Of innoveren we lekker samen en verloopt de transitie wereldwijd in prettige harmonie? Moeten we ons zorgen maken of is het goed dat de wereld eens wordt opgeschud? Het worden hoe dan ook interessante tijden.

Deze redactioneel staat ook in het extra dikke zomernummer van KIJK.