…pijl en boog en een lendendoek. Althans, als het aan mijn oma had gelegen toen ik een aantal jaren geleden op studiereis ging naar Burkina Faso.

Want zo waarschuwde mijn grootmoeder – die haar leven vooral in en rond het Limburgse land had doorgebracht – ‘daar wonen allemaal wilden’.

Maar het Burkinese stamhoofd bij wie ik op bezoek ging, beschikte over een modernere zonnebril dan ik, en stond toen ik arriveerde mobiel te bellen met een stamgenoot. Een lendendoekje droeg hij wel, en als toilet werd geheel volgens verwachting een verdwaald struikje gebruikt.

We dronken gierstbier en aten tô, een van maïsstengels gestampte pap. Met de regels van de etiquette was het stamhoofd ook bekend: hij zelf nam plaats in de brandende zon en bood mij een beschutte plek onder een lemen dak aan.

En wild? Dat werd ik hooguit zelf, toen hij me zijn ontroerende afscheidscadeau overhandigde. Met veel ceremonieel kwamen zijn dorpsgenoten aan met een op de kop hangende, met pootjes aan elkaar gebonden, levende, spartelende, hard kakelende kip.Ik, toentertijd nog overtuigd vegetariër, slikte de brok in mijn keel (deels vanwege het treurige lot van de kip, deels vanwege het prachtige gebaar) dapper weg en nam het ten dode opgeschreven beest in ontvangst.

Nadat het gevogelte het minibusje van mijn reisgezelschap van pure angst had onder gescheten, belandde het in handen van onze hoteleigenaar. De ochtend erop tijdens het ontbijt – ik nog treurend om de kip – hoorden mijn reisgezelschap en ik het beest zijn laatste kakel slaken en dat was dan dat. Huizenhoge krekels beklaagden die nacht zijn lot. Of misschien ook niet, en was dat slechts een hallucinatie ontstaan door een combinatie van zonnesteek en gierstbier.

En jou, waarde lezer, gun ik hetzelfde. Geen hallucinatie, maar een avontuurlijke reis zoals hierboven omschreven. Naar de Costa’s kun je tenslotte altijd nog. Daarom deze maand een heuse KIJK-reisgids. Let wel: enige lef, technisch inzicht en wetenschappelijke interesse vereist!

Beeld: Studio 5982