Verschillende groepen orka’s houden er heel verschillende jachtmethodes en menuvoorkeuren op na. Nu is er een antwoord op de vraag hoe dat kan.

Op een ijsschots zitten een heleboel pinguïns bij elkaar. Een groep orka’s verzamelt zich en de dieren zwemmen naast elkaar in volle vaart richting hun prooien. Vlak voor de ijsschots zwaaien de killer whales als op afspraak af. Gevolg: een grote golf zeewater rolt over het ijs en spoelt de pinguïns het water in. Het eten is opgediend.

Alleen al bij de Zuidpool komen drie verschillende orkapopulaties voor, waarbij de eerste voornamelijk vis achterna zit, de tweede bij voorkeur Antarctische dwergvinvissen de stuipen op het lijf jaagt en de derde het liefst pinguïns eet. Andere orka’s hebben juist een voorkeur voor zeehonden en hebben een speciale tactiek ontwikkeld om die te vangen.

Dat soort verschillen in tactiek en in uiterlijk zorgden ervoor dat zeebiologen al jaren vermoeden dat er meerdere orkasoorten bestaan. Helaas werd dat nooit met DNA-onderzoek bevestigd. Maar biologen van de Amerikaanse National Marine Fisheries Service hebben de DNA-code nu toch gekraakt.

Phillip A. Morrin en zijn team vonden met behulp van een nieuwe techniek (waarmee het complete mitachondriaal genoom kan worden gedecodeerd) kleine verschillen in het DNA van bepaalde groepen orka’s. Het vermoeden bestaat dat de eerste orkasoorten zich zo’n 700.000 jaar geleden hebben afgesplitst.

Bronnen: New York Times

Beeld: Minette Layne