Volgens een nieuwe analyse bevatte de maanbodem ooit op zijn best minuscule hoeveelheden water, in tegenstelling tot wat eerder onderzoek leek uit te wezen.

Een team onder leiding van de Amerikaanse geochemicus Zachary Sharp (Universiteit van Nieuw Mexico te Albuquerque) concludeert dat in het wetenschappelijke tijdschrift Science na nog een goed gekeken te hebben naar de maanstenen, teruggebracht door de Apollomissies.

Het ging de onderzoekers daarbij met name om het element chloor. Daarvan komen in de natuur twee versies voor: chloor-35 (met in de kern 17 protonen en 18 neutronen) en chloor-37 (17 protonen, 20 neutronen). De verhouding tussen deze twee isotopen is een maat voor hoeveel waterstof er aanwezig was toen het hemellichaam nog jong was – en daarmee voor de hoeveelheid water.

In ‘aardse’ stenen is de verhouding tussen chloor-35 en chloor-37 overal constant: er is drie keer zoveel chloor-35 als chloor-37. Maar in maanstenen blijkt die verhouding enorm te verschillen. De oorzaak daarvan, volgens Sharp en collega’s: er was op de jonge maan geen waterstof voor handen waar het chloor mee kon binden en dus ging het maar verbindingen aan met allerlei metalen, met een flink variërende chloorisotopenverhouding tot gevolg.

Op grond van het bovenstaande stellen de wetenschappers dat de jonge maan over 10.000 tot 100.000 keer zo weinig waterstof beschikte als de jonge aarde. Sharp noemt dat resultaat zelf “totaal onverwacht en aanvankelijk behoorlijk verwarrend”. Bovendien is het in tegenspraak met onderzoek dat de afgelopen jaren plaatsvond naar vulkanisch glas; dat leek juist aan te tonen dat de maanbodem ooit wél water bevatte. Het artikel van Sharp zal dan ook zeker niet het laatste woord zijn dat over de kwestie wordt gezegd.

Bronnen: Nature News, ScienceNOW, Science

Beeld: ESA ©2007 MPS for OSIRIS Team/MPS/UPD/LAM/IAA/RSSD/INTA/UPM/DASP/IDA