Colugo’s, of huidvliegers, kunnen dankzij de huid tussen hun poten meters ver zweven. Amerikaanse wetenschappers ontdekten dat ze dat doen om tijd te winnen, niet om energie te besparen.

Biologen van de Californische Berkeley-universiteit deden onderzoek naar het gedrag van de colugo, die hoog in de bomen van Zuidoost-Azië leeft. Regelmatig springt dit zoogdiertje van zijn tak, ontvouwt het de vlieghuid tussen zijn poten en ‘vliegt’ het tientallen meters. De belangrijkste ontdekking die de wetenschappers deden, is dat zo’n zweefvlucht weliswaar een heel snelle manier is om van boom naar boom te gaan, maar ook erg veel energie kost.

De reden voor dat hoge energieverbruik: voordat ze kunnen springen, moeten colugo’s eerst meters omhoog klimmen. En dat is nu juist iets waar deze beesten niet goed in zijn; ze klimmen langzaam en worden er snel moe van. Het alternatief voor de zweefvlucht is een klautertocht door het dichte bladerdak van de jungle. Een eind van tak naar tak hoppen lijkt erg vermoeiend, maar dat valt volgens de biologen mee. De dieren verbruiken voor een afstand vliegend anderhalf keer zoveel energie als ‘lopend’.

De wetenschappers stelden dit alles vast door zes dieren voor dit onderzoek te vangen en ze uit te rusten met een speciale ‘rugzak’ vol meetapparatuur. De pakketjes wegen 25 gram en een volwassen dier al gauw een dikke kilo. “Het is niet waarschijnlijk dat het gewicht van onze meetapparatuur iets af doet aan de zweefprestaties van de dieren”, zegt Greg Byrnes, een van de betrokken biologen.

Met een speciale chirurgische lijm werden de pakketjes aan de dieren bevestigd. Byrnes: “De lijm lost na een maand vanzelf op, waardoor het ‘rugzakje’ vanzelf van de rug van de colugo’s valt.” Aan de hand van het radiosignaal dat de pakjes uitzonden, waren ze eenvoudig weer terug te vinden.

Een colugo met een 'rugzakje' vol meetapparatuur. (Foto: Greg Byrnes)

Een fatsoenlijke glijvlucht overbrugt binnen een paar seconden al gauw enkele tientallen meters. De verste vlucht die de biologen maten was bijna 150 meter lang, maar daarvoor was de huidvlieger wel eerst 25 meter omhoog geklommen. Een stuk minder goede piloot vloog 40 meter ver vanaf een hoogte van 35 meter.

Bron: Journal of Experimental Biology

Beeld: Norman Lim