Amerikaanse wetenschappers hebben een simpelere methode ontwikkeld om het DNA van eeneiige tweelingen uit elkaar te houden.
Zes vrouwen uit Marseille werden tussen 2012 en 2013 op een soortgelijke manier aangerand. Het DNA dat de dader achterliet, kwam overeen met dat van de 24-jarige Elwin, maar ook met dat van zijn tweelingbroer Yohan. Om te achterhalen wie van de twee de aanrader was, zou een tijdrovende dna-test van een miljoen euro moeten worden uitgevoerd. Amerikaanse wetenschappers hebben nu een simpelere methode ontwikkeld.
Het genetische materiaal van een eeneiige tweeling verschilt naarmate de broers of zussen ouder worden. Er ontstaan andere mutaties in hun DNA door verschillende levensstijlen. Methylgroepen zijn hier verantwoordelijk voor; deze chemische groepen hechten aan genen en zorgen ervoor dat ze anders tot expressie worden gebracht. Om deze subtiele verschillen te vinden, moeten onderzoekers vaak het hele genoom afspeuren.
Verhitten
De Amerikaanse wetenschappers pakten het nu anders aan. Allereerst namen ze wangslijm van vijf tweelingen. Het DNA dat ze hieruit haalden, werd verhit totdat de waterstofbruggen, die het genetisch materiaal bij elkaar houden, braken. Deze hitte wordt de smelttemperatuur genoemd. Hoe meer waterstofbruggen aanwezig zijn, hoe hoger de vereiste temperatuur om ze te breken.
“Dit betekent ook dat deze smelttemperatuur verschilt wanneer een stuk DNA van de ene persoon meer methylgroepen [en dus meer waterstofbruggen] bevat dan van de andere”, legt hoofdonderzoeker Graham Williams uit in een persbericht. “Dit verschil kan worden gemeten.” Door gebruik te maken van deze techniek kan in een paar uurtjes worden achterhaald wie van de identieke tweeling de dader is.
Nog niet perfect
Helaas is de techniek nog niet perfect. Zo werkt het proces niet bij tweelingen die dezelfde levensstijl hebben en moet er voldoende DNA-materiaal zijn gevonden op de crime scene. Maar de wetenschap zit criminele tweelingen op de hielen.
Bronnen: Analytical biochemistry, University of Huddersfield, New Scientist