Meestal worden gekko’s geroemd om hun talent om – desnoods ondersteboven – tegen gladde oppervlakken aan te klimmen. Maar de beestjes zijn minder handig dan gedacht: tegen een vochtige ondergrond blijken ze namelijk niet opgewassen.

Als je denkt aan gekko’s, denk je al gauw aan alle gave dingen die ze kunnen. Neem hun staart, die zorgt voor een veilige landing en bovendien na afvallen nog een halfuur door kan wiebelen om mogelijke rovers af te leiden. En natuurlijk zijn er de teentjes, die door vanderwaalskrachten tegen gladde oppervlakken en zelf plafonds kunnen klimmen. Toch zitten er ook grenzen aan hun kunsten. Toen Britse onderzoekers keken hoe goed de beesten standhielden op een natte ondergrond, viel de gekko namelijk door de mand.

Proefopstelling

De biologen hesen hun proefgekko in een soort tuigje, waarna ze het beest langzaam op een glazen plaat lieten zakken. In de testopstelling (dat wil zeggen: met droge pootjes) bleek de gekko muurvast te zitten. Er was een relatief enorme kracht nodig om het beest los te krijgen: wel twintig keer zijn lichaamsgewicht. “Het systeem waarmee de gekko zich hecht is over-ontworpen”, zegt onderzoekster Alyssa Stark dan ook.

Daar kwam echter al snel verandering in. Nadat de glasplaat vochtig was gemaakt, kreeg de gekko het gelijk een stuk moeilijker om vast te blijven staan. De waterdruppels zaten hechting in de weg, al is niet helemaal duidelijk hoe. En toen de onderzoekers de glasplaat inclusief gekko in een bad met water zetten, was het beestje helemaal verloren. Van de o zo geroemde eigenschap om vast te kunnen kleven, bleef niets over.

Als laatste wilden de biologen nog onderzoeken wat er zou gebeuren als een gekko met natte pootjes op een droge glasplaat zou gaan staan. Ook toen kwam de gekko niet heel goed uit de verf. Op de verticale plaat kon de gekko al worden weggetrokken door een kracht ongeveer gelijk aan zijn lichaamsgewicht. Stark: “Dat verklaart waarschijnlijk waarom ze wegglijden als ze proberen op een verticaal, vochtig oppervlak te klimmen.”

Bronnen: Journal of Experimental Biology, The Company of Biologists via EurekAlert!

Beeld: Alyssa Stark