Bij het Amerikaanse Navy Research Laboratory wordt gewerkt aan LARADO, een lasersysteem dat ruimteafval kan detecteren.

Geschat wordt dat er ongeveer 500.000 stukken puin van 1 tot 10 centimeter in een baan rond de aarde cirkelen. Om te zien hoeveel schade een klein stalen bolletje kan veroorzaken dat met 54.000 kilometer op een blok aluminium inslaat, hoef je alleen maar naar het plaatje hierboven te kijken. Probleem is dat, als een satelliet ineens de geest geeft, maar zelden te achterhalen valt wat de oorzaak is. Was het een technisch defect of werd de satelliet uitgeschakeld door de inslag van een micro-meteoriet of een stukje ruimtepuin? Laser-sheet Anomaly Resolution and Debris Observation (LARADO) kan daar antwoord op geven.

100 miljoen

Het US Space Surveillance Network, een systeem van radars en optische sensors, kan alleen maar ruimtepuin groter dan een centimeter of tien vinden (en volgen) dat zich in een lage baan om de aarde bevindt. En dat is niet goed genoeg, als je weet dat er zo’n 100 miljoen kleinere deeltjes met hoge snelheid rond de aarde schieten.

In 1983 werd een gepantserde ruit van de spaceshuttle Challenger geraakt door een verfschilfertje van minder dan een centimeter.

LARADO gaat aan boord van een satelliet mee omhoog. Als die eenmaal in zijn baan hangt, schiet een kleine 15 watt-laser (van minder dan een kilo) door een piramidevormige lens, waardoor er voor de satelliet een soort gordijn van licht ontstaat. Als een brokje ruimteafval daar doorheen schiet, ontstaat er een lichtflitsje dat wordt opgevangen door een fish eye-lens. Op basis daarvan kan het systeem dan de richting en de snelheid van het projectiel bepalen.

Opschalen

Het systeem kan volgens projectleider Andrew Nicholas stukjes ruimtepuin vinden met een middellijn van een paar centimeter tot een paar honderdste van een millimeter. Het bereik van de 15 watt-laser is beperkt tot een paar meter rond de satelliet, maar door het systeem op te schalen, kan het ‘gordijn’ worden vergroot. En dat maakt nog een andere toepassing mogelijk. Het kan dan een continu een bepaald deel van de ruimte in de gaten houden om zo een betere inschatting te kunnen maken van wat er zoal aan micro-troep rond de aarde schiet.

Het Navy Research Laboratory heeft nog twee jaar nodig om de eerste, ruimtewaardige versie van het systeem te bouwen. Wanneer het systeem precies in een baan om de aarde wordt gebracht, is nog niet bekend.

Bronnen: Navy Research Laboratory, Breaking Defense

Beeld: NRL

Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Bestel dan hier ons nieuwste nummer. Abonnee worden? Dat kan hier!