Mijn relatie met Billy kwam nogal stormachtig tot stand. Sterker nog: ik heb hem verrot gescholden, hem zelfs fysiek mishandeld. Met een hamer. Maar we zijn er sterker uitgekomen. Bill staat nu fier rechtop; een hele verbetering ten opzichte van die lamlendige muur-leun-houding van weleer.

Nu is Billy nogal type dertien in een dozijn. Ik durf met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen dat jij er ook een hebt; een Billy, en toch voelt elk exemplaar anders. Voelt ja, niet is; mijn Billy – die overigens dienst doet als badkamerkast – ziet er vast hetzelfde uit als de jouwe.

Maar in de mijne zitten mijn bloed, zweet en tranen; en dus is de mijne mooier, beter en steviger dan de jouwe. De Amerikaanse psycholoog Dan Ariely noemt die irrationele waardetoekenning heel toepasselijk het ‘Ikea-effect’. Kort gezegd komt het hierop neer: als jij als aankoper wat moeite in een product hebt moeten steken, ga je er meer van houden.

Misschien komt het wel daardoor dat mijn favoriete artikel van het nieuwe nummer van KIJK ‘Een nieuwe handleiding voor de zwaartekracht’ is. Hierin wordt een poging gedaan de nieuwe theorie van natuurkundige Erik Verlinde uit de doeken te doen.

Nogal een uitdaging, want het zwaar theoretische idee is zelfs voor collega-natuurkundigen maar moeilijk te bevatten. De meeste wetenschapsjournalisten durven er dan ook hun vingers niet aan te branden. Zo niet onze KIJK-freelancer Bruno van Wayenburg. Hij giet de theorie in een – hoe kan het ook anders – Ikea-stappenplan en weet hem zelfs op mij over te brengen.

Althans, dat denk ik. Of Verlindes theorie nu helemaal correct in mijn hoofd zit, is de vraag, maar wat maakt het uit: het is mijn Verlinde en die is per definitie mooier, beter en steviger dan de jouwe.

Beeld: Studio 5982