MIT-ingenieurs bouwden een zwevende maanrover. De flying saucer maakt gebruik van het elektrisch veld van de maan om boven de grond te blijven.

Het is ons tot nu toe nog niet gelukt om échte vliegende schotels te bouwen. Een schotel die alle kanten op kan bewegen, wordt al gauw te zwaar om van de aarde te komen. Maar op de maan gelden andere regels. Ruimtevaartingenieurs van het MIT ontwikkelden een schijf die dankzij het elektrische veld van de maan in de lucht blijft hangen. Hun onderzoek staat in het wetenschappelijke blad Journal of Spacecraft and Rockets.

Lees ook:

• Parachute ‘vliegende schotel’ NASA werkt niet
• Ruimtetelescoop gaat ‘extreme objecten’ bestuderen
• Beroemde ‘UFO-kiekjes’ gaan onder de hamer

Elektrisch zweven

De maan heeft geen beschermende atmosfeer zoals onze aarde. Zonnestralen en het omringende plasma raken daarom direct het maanoppervlak, waardoor er een elektrisch veld ontstaat. Volgens ruimtevaartingenieurs kan zo’n veld objecten doen zweven, zolang het materiaal maar een eigen lading heeft. Het materiaal Mylar heeft bijvoorbeeld van nature dezelfde elektrische lading als het oppervlak van de maan. Door die gelijke lading kan een zweefvlieger van Mylar worden afgestoten door de maan, blijft hij boven de grond hangen.

Toch is het niet zo makkelijk gezegd als gedaan. We hebben nu namelijk de zwaartekracht van de maan buiten beschouwing gelaten. Die is weliswaar zes keer zwakker dan de zwaartekracht op aarde, maar alsnog genoeg om de vlieger naar beneden te trekken.

Ionenvloeistof

Gelukkig heeft het MIT-team daar iets op bedacht. Voor hun ontwerp gebruikten de onderzoekers kleine ionenaandrijvers, ionic-liquid ion sources. Deze uitlaatpijpjes staan in verbinding met een reservoir met daarin een ionische vloeistof. Dit gesmolten zout (op kamertemperatuur) dient als de brandstof voor de zwevende maanrover. Als er spanning op het zout komt, krijgen de ionen in de vloeistof een bepaalde lading. De deeltjes schieten dan weg uit de tank en genereren zo stuwkracht voor de vliegende schotel. Die stuwkracht is redelijk zwak, maar dat maakt op de maan niet uit. Er is daar namelijk geen lucht en dus ook geen weerstand. En niet onbelangrijk: de ionenstraal geeft het voertuig een klassieke UFO-uitstraling.

Het team heeft zijn zwevende rover getest in een vacuümlaboratorium dat omstandigheden in de ruimte simuleert. De ionenstraal was sterk genoeg om een voertuigje van bijna 1 kilogram 1 centimeter boven de grond te houden. Maar, zo laten de onderzoekers weten, met een beetje gesleutel aan het huidige ontwerp kan de schijf hoger vliegen.

Vliegende rover

Er zijn al meer dan genoeg rollende maanrovers, waar hebben we dan een vliegende voor nodig? Een zwevende rover heeft geen bewegende onderdelen nodig. Dat is meteen weer een aantal onderdelen minder dat kapot kan gaan. Daar komt bij dat het maanoppervlak of een astroïde vrijwel altijd ongelijkmatig is. Zolang de rover blijft zweven, kan hij ruige terreinen inspecteren die nog niet zijn bereikt door rijdende voertuigen. Bovendien kan de maandrone met maar weinig energie veel stroomspanning generen. Volgens MIT-onderzoeker Paulo Lozano verbruikt het apparaat zó weinig energie, dat hij bijna gratis kan ruimtereizen. Wie wil dat nou niet?

Bronnen: Phys.org, Journal of Spacecraft and Rockets

Beeld: MIT

Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!