Onderzoekers hebben dode alligators op de bodem van de Golf van Mexico geplaatst om te zien welke dieren zich te goed doen aan de karkassen.
Moeder Natuur beschikt over een groot aantal schoonmakers dat dode dieren of plantenmateriaal altijd netjes opruimt. Dat gebeurt niet alleen op het land door aaseters als gieren en hyena’s (die trouwens ook goede jagers zijn), maar ook in het water. Een voorbeeld van een aaseter in zee is de reuzenpissebed (Bathynomus giganteus). Deze kreeftachtige kan tot bijna een halve meter groot worden en leeft op 300 tot 2100 meter diepte.
Reuzepissenbedden – en andere diepzeebodemvoeders – zijn afhankelijk van voedsel dat op de bodem neerdaalt. Het gaat hierbij meestal om dode walvissen, dolfijnen, zeeleeuwen en grote vissen zoals tonijn, haaien en roggen. Maar aan voedsel afkomstig van het land, bewijst dit filmpje, doen de beesten zich ook maar al te graag tegoed.
Lees ook:
Enthousiaste eters
De beelden zijn geschoten door een op afstand bediend onderwatervoertuig in de Golf van Mexico, en zijn onderdeel van een onderzoek. De wetenschappers die verantwoordelijk zijn voor het grimmige experiment – een team onder leiding van Craig McClain en Clifton Nunnally van het Louisiana University Marine Consortium (LUMCON) – wil namelijk weten hoe resten uit terrestrische omgevingen voedselketens verrijken in diepzeeomgevingen.
De onderzoekers legden drie overleden alligators op verschillende plekken op de zeebodem. De reptielen zijn allen tussen de 2 en 2,5 meter lang en liggen op een diepte tussen de 1,6 en 2,4 kilometer.
Reuzenpissebedden krijgen niet elke dag alligators voorgeschoteld, dus je kunt je hun enthousiasme wel voorstellen. Met hun krachtige kaken bijten ze door de dikke huid van de alligators, zodat ze bij het vlees kunnen.
Zoals de onderzoekers in de video opmerkten, hebben deze wezens er een handje van om zichzelf kogeltje rond te eten, en de verzamelde energie op te slaan. Na zo’n maaltijd hoeven de smulpapen maandenlang – en soms zelfs jarenlang – niet te eten.
Voedselketen
Toegegeven, alligators lijken een vreemde keuze voor dit experiment. De dieren komen immers van nature niet voor in de Golf van Mexico, dus waarom hebben de onderzoekers dan voor dit reptiel gekozen? Omdat alligators afstammen van mariene reptielen, zoals ichthyosaurussen, mosasauriërs en plesiosauriërs, die miljoenen jaren geleden de oceanen domineerden, en waarvan de karkassen destijds ook dienden als belangrijke voedselbron voor het zeebodemleven. Dus op deze manier kan het team voedselketens van vroeger bestuderen.
Bovendien zijn alligators nou ook weer niet zo’n zeldzaamheid in oceanen, zegt Craig McClain. Zowel levende als overleden exemplaren worden zo nu en dan aangetroffen op stranden. Dan komt vaak doordat alligators in grote rivieren gedijen die uitmonden in zee, of doordat er dagenlang een heftige storm heeft gewoed en de reptielen naar zee heeft vervoerd.
Binnen een paar maanden keren de onderzoekers terug naar de karkassen om te zien wat er van is overgebleven. De biologen willen dan ook ribben verzamelen om te bepalen of botetende wormen aanwezig zijn; een aaseter die kennelijk nog nooit eerder in dit deel van de wereld is gezien.
Bronnen: LUMCON, Gizmodo
Beeld: LUMCON
Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Bestel dan hier ons nieuwste nummer. Abonnee worden? Dat kan hier!