Een 25-jarige man, verlamd vanaf zijn borst, kan weer staan en zijn benen bewegen door shocktherapie. Bij KIJK hebben we uitgezocht hoe dat zit.
Het nieuws staat er vol mee: de 25-jarige Amerikaan Rob Summers werd vijf jaar geleden aangereden bij een hit and run. Hij raakte daarbij verlamd vanaf zijn borst, waardoor hij zijn romp en benen niet meer kon bewegen. Wel had hij nog een beetje gevoel in die lichaamsdelen. Twee jaar intensieve oefentherapie haalde niks uit, en daarom werd hij begin 2009 opgenomen in de klinische trial van onder andere neurobioloog Reggie Edgerton.
Edgerton had eerder in diermodellen al aangetoond dat het mogelijk is om bewegingen van een verlamd lichaamsdeel te controleren door middel van shocktherapie. De elektrische stroomschokjes imiteren daarbij de signalen die normaal gesproken vanuit de hersenen komen. Daardoor worden het netwerk van zenuwcellen in het ruggenmerg en de verlamde lichaamsdelen (die niet zijn beschadigd) en vooral de sensorische zenuwcellen (normaal gesproken actief bij het voelen) gebruikt om de spierbewegingen te coördineren.
Die therapie is nu ook toegepast op Summers. Tijdens een operatie werden er elektrodes geplaatst op zijn dura, het vlies rondom het ruggenmerg. Vervolgens was het een heel gepuzzel om de schokjes van de ‘stimulator’ hetzelfde te krijgen als de signalen vanuit de hersenen. Maar dat is uiteindelijk, na zeven maanden, gelukt. Met de stimulator aan is Summers in staat tot vier minuten lang zelfstandig te staan, met hulp een paar passen te lopen en liggend op bed zijn tenen, voeten en benen zelfstandig te bewegen. En zelfs zonder stimulatie geeft hij aan dat hij meer controle heeft over zijn blaas en seksuele functies.
Dat laatste suggereert echter dat blijkbaar niet alle zenuwcellen zijn beschadigd tijdens het ongeluk in 2006. Patiënten met ernstiger schade aan het ruggenmerg zullen hoogstwaarschijnlijk nooit in staat zijn zelfstandig hun bewegingen te controleren. En er zijn meer redenen om voorzichtig te zijn over deze uitkomst. Zo is Summers de eerste en tot nu toe enige persoon in het onderzoek, en één ei is geen ei, zullen we maar zeggen. Verder is hij een jonge man, die bovendien in topconditie was op het moment van het ongeluk.
Maar er zijn ook redenen op optimistisch te zijn. Zo werd er gebruikgemaakt van een standaardstimulator, normaal gesproken ingezet bij pijnbestrijding, en niet een specifiek apparaat voor deze functie. Ook werd tijdens de dierstudies duidelijk dat het gebruik van bepaalde medicijnen de stimulatie van de zenuwcellen nog wat meer opvoerde. Het is dus wellicht ook mogelijk dat latere methoden nóg effectiever worden.
Maar voor nu is het natuurlijk vooral geweldig voor Summers, die laat weten dolblij te zijn. “Deze procedure heeft mijn leven compleet veranderd. Voor iemand die vier jaar lang niet eens in staat was zijn kleine teen te bewegen, is de vrijheid en mogelijkheid zelfstandig te staan een geweldig gevoel.” En dat is sowieso een mooi resultaat.
Het onderzoek is donderdag 18 mei gepubliceerd in het tijdschrift The Lancet. Meer informatie over het onderzoek kun je horen in deze podcast.
Bronnen: Lancet, ScienceNOW, University of Louisville via EurekAlert!
Beeld: Screenshot YouTube