Netnummers beginnen altijd met een nul. KIJK-lezer Nico Stoop vraagt zich af of je die dan niet gewoon kunt weglaten.

In de begintijd van telefonie had elke stad een eigen telefooncentrale. Als iemand werd aangesloten, kreeg hij of zij een nummer toegewezen van – zeg – vier of vijf cijfers, bijvoorbeeld 13579. Met de eerste telefoons kon je niet zelf een nummer draaien. Je nam de hoorn van de haak en vroeg bij jouw ‘stadstelefoniste’ een verbinding aan met het nummer dat je probeerde te bereiken.

Nu kon 13579 natuurlijk ook het nummer zijn van een aansluiting in een andere stad, maar dat was dankzij de telefoniste dus geen probleem. Ook niet toen de centrales van verschillende steden met elkaar werden verbonden: ‘jouw’ telefoniste legde dan contact met haar collega in Rotterdam en die verbond dan weer door naar de persoon die jij wilde bereiken.

Na de komst van de automatische telefooncentrale en het telefoontoestel met draaischijf voerde je zelf het nummer in, waarna de centrale je automatisch doorschakelde naar een stadsgenoot. Pas toen ook het telefoonverkeer tussen de verschillende steden werd geautomatiseerd, laat Herjan Barnard van de Opta weten, moest er een methode worden gevonden om aan te geven dat je bijvoorbeeld het Rotterdamse nummer 13579 wilde bellen en niet hetzelfde nummer in Amsterdam.

Dus kreeg elke stad een eigen netnummer. Om te voorkomen dat dit (deels) samen zou vallen met een bestaand telefoonnummer in de eigen stad, werd ervoor gekozen om ieder netnummer met een 0 te laten beginnen; dat begincijfer kwam namelijk nog niet voor. Rotterdam kreeg zo 010 toegewezen, Amsterdam 020 enzovoort.