Flapperende vinnen en spectaculaire sprongen zijn voor de bultrugwalvis manieren om te communiceren, suggereert een nieuw onderzoek.

Dé droom van elke walvisspotter is een walvis uit het water zien springen, waarbij hij zichzelf op zijn rug draait. Die machtige sprong, een breach genoemd, is alleen niet voor de show. Het is eigenlijk een bericht voor walvissen op grote afstand. Dat lijkt een studie van de University of Queensland (Australië) uit te wijzen.

Geflapper

Bioloog Ailbhe Kavanagh en haar collega’s bestudeerden 94 groepen bultrugwalvissen op hun migratietocht langs de kust van Queensland in 2010 en 2011. De onderzoekers merkten op dat walvissen vaker ‘breachten’ als een andere walvisgroep meer dan 4 kilometer van de dieren was verwijderd.

Herhalend geflapper met de vinnen of staartvin op het water kwam dan weer vaker voor wanneer deze afstand klein was, bijvoorbeeld wanneer er nieuwe walvissen de groep naderden of wanneer de groep splitste.

Meer bij harde wind

Volgens de onderzoekers creëert een breach een dermate hard plonsgeluid dat de geluidsgolven ervan kilometers ver komen. Dat maakt breaching uitermate geschikte voor langeafstandscommunicatie. Slaan met vinnen is dan weer handiger op korte afstanden, want constant breachen kost flink wat energie.

Walvissen maken ook geluiden, zoals geknor, gekreun, geblaf, gegrom en klanken als ‘thwop’ en ‘wop’. De mannetjes zingen ook, vooral als serenade voor vrouwtjes. De studie vond dat breaching en het slaan met de vinnen toenam als de wind aantrok, waarschijnlijk omdat ‘stemgeluiden’ op deze momenten niet goed verstaanbaar zijn.

Locatie doorgeven

Maar nu is de vraag natuurlijk: wat zeggen walvissen tegen elkaar met al dat gespring en geflapper? De onderzoekers weten het niet precies, maar mogelijk gaat het om het doorgeven van simpele praktische informatie, zoals aangeven waar ze zijn.

Bronnen: Marine Mammal Science, NewScientist

Beeld: Whit Welles (CC BY 3.0)