In Deining in de ruimtetijd geeft Govert Schilling een heel compleet overzicht van het onderzoek naar zwaartekrachtgolven.

Vlak na de bekendmaking van de eerste directe waarneming van een zwaartekrachtgolf, in februari 2016, bracht sterrenkundejournalist Govert Schilling Einsteins gelijk uit. Ideaal voor wie middenin de hype rond de ontdekking meer wilde weten, maar ook een erg dun boekje dat lang niet alle aspecten van het onderwerp behandelde. Dat gemis heeft Schilling nu meer dan goedgemaakt met zijn nieuwste pennenvrucht: Deining in de ruimtetijd.

Te compleet?

Net als in het uitstekende Zwarte gaten blues van Janna Levin besteedt Schilling veel aandacht aan het Amerikaanse experiment LIGO, dat die eerste zwaartekrachtgolven vond. Maar waar Levin het daar grotendeels bij liet, gaat Schilling veel meer de breedte én de diepte in. Ook de andere installaties die gezocht hebben, nu zoeken of gaan zoeken naar Einsteins ‘rimpels in de ruimte’ komen uitgebreid aan bod. Bovendien behandelt Schilling de natuur- en sterrenkunde áchter de zwaartekrachtgolven een stuk uitvoeriger.

Een heel compleet boek dus – en dat is meteen het enige nadeeltje eraan: dat het soms iets té compleet is. Zo neemt Schilling af en toe een al te lange omweg, bijvoorbeeld wanneer hij het over neutronensterren heeft. Die geven aanleiding tot een heel hoofdstuk over hoe sterren zich ontwikkelen, waardoor de zwaartekrachtgolven wel erg lang buiten beeld blijven. Ook komen er soms net wat veel telescopen achter elkaar voorbij die allemaal iets bij zouden kunnen dragen aan het onderzoek naar zwaartekrachtgolven.

Aanstekelijk en helder

Maar dat zijn kleine aanmerkingen bij een boek dat vooral een enorme pluim verdient. Deining in de ruimtetijd is Govert Schilling op zijn best: teksten die even aanstekelijk als helder zijn, over een onderwerp dat razend actueel is én een lange, intrigerende historie kent. En daarmee is het met gemak een van de betere sterrenkundeboeken van de afgelopen tijd.

**** | 368 pagina’s | € 24,95