Wie denkt dat hij zijn brein wat rust gunt tijdens het kijken van een film, zit er aardig naast. Onderzoekers van het Massachusetts Institute of Technology (MIT) brachten in kaart welke delen van je brein zich allemaal inspannen tijdens een filmavond. 

Kijk je een film? Dan maak je gebruik van 24 netwerken in je hersenschors, het gebied in de hersenen dat informatie uit de rest van je lichaam ontvangt, analyseert en interpreteert. Dat ontdekten onderzoekers aan MIT, die hun onderzoek publiceerden in het vakblad Neuron.

Film kijken voor de wetenschap

Voor het onderzoek maakten de onderzoekers gebruik van een eerdere dataset, waarin 176 jongvolwassenen een uur aan filmmateriaal in een fMRI-scanner bekeken. In dat uur zagen ze korte clipjes van verschillende films. Zo kwam Inception voorbij, maar ook Home Alone. 

De hersenscans werden daarna met behulp van machine learning-technieken geanalyseerd. Uit die analyses bleek dat er 24 verschillende netwerken in de hersenschors actief waren. Die netwerken worden gelinkt aan het herkennen van menselijke gezichten en lichamen, maar ook aan bijvoorbeeld spraak en sociale interacties. Kortom: er wordt een hoop informatie uitgewisseld in je brein tijdens een filmavondje. 

Brein werkt hard tijdens lastige scènes

Niet geheel verrassend zagen de onderzoekers dat de complexiteit van een scène invloed had op hoe hard het brein moest werken. 

Tijdens lastige scènes lichtten de zogenaamde ‘uitvoerende regio’s’ in de hersenen op. Die worden gelinkt aan probleemoplossing, planning en het prioriteren van informatie. Dat gebeurde bijvoorbeeld als de context of betekenis van een scène niet duidelijk was. Je brein moet dan hard aan het werk om te begrijpen wat er gebeurt. 

Tijdens simpele scènes – bijvoorbeeld van een eenvoudig gesprekje – waren vooral gebieden actief die één specifieke functie hebben, zoals het verwerken van taal. 

Nut van de studie 

Maar waarom wilden de onderzoekers überhaupt weten hoe ons brein reageert op het kijken van films? Het ging ze er vooral om de verschillende netwerken van de hersenschors in kaart te brengen. 

In veel studies met een fMRI moeten de deelnemers alleen aan dingen denken en krijgen ze niet iets te zien. Met andere woorden: ze missen externe prikkels. Dat levert logischerwijs andere scans op. Door scans van filmkijkende mensen te gebruiken, konden de onderzoekers exact achterhalen welke prikkels verantwoordelijk zijn voor het oplichten van specifieke hersengebieden. 

Door de netwerken van de hersenschors in kaart te brengen, hopen de onderzoekers onder meer te kunnen voorspellen wat het effect op iemands gedrag en perceptie is in het geval van hersenbeschadiging. 

Bron: Neuron

Beeld: Pexels / Andrea Piacquadio

Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!