Complexe problemen inzichtelijk maken met een rekenmodel: wetenschappers doen niet anders. Maar de werking van de menselijke hersenen vatten in één formule, dat werd unaniem beschouwd als gekkenwerk. Toch lijkt een Engelse wetenschapper daar nu in te slagen.
De menselijke hersenen kunnen de prachtigste muziekstukken componeren, de ingewikkeldste wiskunde bedenken en een voet zo perfect tegen een bal laten trappen dat deze met een prachtige boog over de keeper heen het doel in ploft. Onze hersenen maken ons ook nog eens bewust van wie we zijn. Voor een groot deel zijn we onze hersenen.
Lang was die grijze massa een groot raadsel, dat je pas goed kon bestuderen als iemand al dood was. De hersenscanrevolutie van de afgelopen twintig jaar zorgde voor licht in de duisternis. We weten nu hoe ons geheugen werkt, hoe we waarnemen, leren, onze aandacht richten en taal en emoties verwerken. Gaat het bijvoorbeeld om waarnemen, dan weten we dat de informatie die je ziet met je ogen, via je netvlies naar hersengebiedje A gaat, dan naar B en van daaruit naar C.
Alleen is het haast ondoenlijk om op basis hiervan precieze, meetbare voorspellingen te doen. Daarvoor heb je een rekenmodel nodig, zoals dat in andere takken van wetenschap ook gebruikelijk is. Maar het menselijk brein vangen in een formule? Daar geloofden hersenonderzoekers tot voor kort niet in, dat was echt veel en veel te complex.
Maar nu is er de Engelse neurowetenschapper Karl Friston. Hij is de eerste die meent dat hij een raamwerk heeft ontwikkeld van een Grote Overkoepelende Theorie van het brein. Veel collega’s zijn diep onder de indruk van zijn rekenmodel, dat zijn wortels heeft in de natuurkunde.
Dit is het eerste gedeelte van een artikel uit KIJK 10/2010, in de winkel van 27 augustus tot en met 23 september. De tekst werd geschreven door Bennie Mols.
Meer informatie: