Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!
Een Engelsman ontdekte in 2020 mysterieuze putten op het strand van Penarth. Nu concludeert een groep paleontologen dat deze kuilen dinosporen zijn.
De Universiteit van Cardiff, de Universiteit van Lyon, het Nationaal Museum van Wales en het Angela Marmont Centrum onderzochten samen een dinospoor op Penarth Beach in Wales. Het enorme onderzoeksteam schrijft in The Journal Geological Magazine dat de pootafdrukken hoogstwaarschijnlijk van Sauropoda afkomstig zijn. Deze groep langnekken drukte ongeveer 200 miljoen jaar geleden zijn stempel op de nu Britse grond.
Lees ook:
Ichnofossielen
Pootafdrukken blijven soms bewaard in zachte ondergrond. Als de zon op de sporen schijnt, droogt de boel op en verharden de afdrukken. Het overblijfsel is een zogeheten ichnofossiel. In tegenstelling tot een bot is zo’n fossiel geen restant van het dier zelf, maar een indicatie van zijn levenswijze. Andere voorbeelden van sporenfossielen zijn versteende uitwerpselen, uitgegraven holletjes, of resten van legplaatsen. Deze sporen geven allemaal informatie over hoe het dier omging met zijn omgeving.
Door de miljoenen jaren heen worden de verharde pootafdrukken bedekt met puin en dan weer aan het oppervlak gebracht door stromend water. De ichnofossielen op het strand van Penarth zijn bijvoorbeeld al sinds 1879 een aantal keer ontdekt en vervolgens weer onder de grond bedolven.
Geologische processen of dinosporen?
Al die erosie heeft helaas ook een nadelig effect op het fossiel zelf. Anne Schulp, paleontoloog aan de Universiteit van Utrecht en Naturalis, laat weten: “De sporen zijn er wel behoorlijk slecht aan toe; dat maakt het nogal een puzzel.” De staat van de afdrukken was zó beroerd, dat het onderzoeksteam niet zeker wist of het wel dinosporen waren. Zulke putten kunnen ook geologische oorzaken hebben. Mineralen zoals gips lossen bijvoorbeeld over lange periodes in zeewater op en laten dan holtes op dinopootformaat achter.
Een nauwkeurige vergelijking van eerdere waarnemingen gaf opheldering. Omdat het dinospoor telkens opnieuw wordt ontdekt, konden de paleontologen met beeldmateriaal uit 2009 én 2020 gedetailleerde 3D-modellen van het spoor maken. In dat model is duidelijk te zien hoe vier klauwen zich afzetten tegen de aarde. En dat krijg je niet voor elkaar met een beetje gips.
Spoorsoort
Ondanks de slechte conditie van de overblijfselen, konden de onderzoekers voorzichtig een aantal conclusies trekken. De structuur en grootte van de pootafdrukken waren vergelijkbaar met de Eosauropus. Schulp laat weten dat dit niet de naam van een dinosaurus is, maar van het spoor zelf: “Sporen hebben hun eigen naam die los staat van de maker.” Aan een pootafdruk kun je namelijk moeilijk met zekerheid aflezen om welk dier het gaat. Hoewel de spoorsoort niet verwijst naar een specifieke dino, wordt wel vaak gedacht dat de grotere onderverdeling van dinosaurussen Sauropoda verantwoordelijk is voor de Eosauropus.
Het onderzoeksteam schrijft dat ze het spoor op het Penarth-strand laten liggen. Het uitgraven van de fossielen kan ze alleen maar nog meer beschadigen. Bovendien zijn alle afdrukken nu uitgebreid gedigitaliseerd, zodat een volgende generatie paleontologen de onderzoekers gemakkelijk in de voetsporen kan treden.
Bronnen: The Journal Geological Magazine, BBC, Natural History Museum
Beeld: Natural History Museum