Coördinerend redacteur André Kesseler over de spreuk van Quintilianus en het artikel over Erik Verlinde.

We hebben een mooi vak. Als KIJK-redacteur mag je namelijk op kosten van de baas rondkijken in de wereld van wetenschap en techniek. Je zuigt daarbij zo ongeveer alle informatie op die je kunt vinden, filtert het in een speciaal kamertje onder het schedeldak en brouwt er dan een fraai artikel van.

Dat doen we bij KIJK volgens de ‘wet’ van de Romeinse retoricus Quintilianus (ongeveer 25 tot 110 na Christus). Toen ik zo’n 25 jaar geleden als piepjong journalistiekstagiairtje, met de natte Achterhoekse klei nog achter de oren voor KIJK ging werken, werd die wijsheid er stevig in gehamerd: ‘Men moet zo schrijven dat de lezer het begrijpt, of hij wil of niet.’ Quintilianus’ spreuk werd lang geleden op een stuk wit karton geplakt en staat sindsdien op een redactiekast.

Af en toe is het verrotte lastig om je aan die wet te houden. Maar als het goed is, lukt het uiteindelijk om jullie als lezer door alle belangrijke onderdelen van een bepaald onderwerp te leiden. En na de laatste punt weet je dan wat je weten moet.

Nieuwe Einstein

Collega Leo Polak haalt graag een spreuk van de negentiende-eeuwse schrijver Nathaniel Hawthorne aan: ‘Easy reading is damn hard writing’. Nu de Achterhoekse klei vrij aardig is opgedroogd, weet ik hoe waar dat is en kijk ik met Hawthorne in het achterhoofd graag naar het werk van collega’s.

Uiteraard staat het nieuwe nummer van KIJK vol met goede artikelen, maar zonder de rest van onze schrijvers te kort te willen doen, las ik het verhaal van Bruno van Wayenburg met extra bewondering. Het gaat over de nieuwe zwaartekrachtstheorie van Erik Verlinde, hoogleraar in de theoretische fysica aan de Universiteit van Amsterdam. Op dat gebied ben ik net zozeer een lezer als jullie, maar Bruno leidt ons vakkundig langs de gekromde ruimtetijd van Einstein, mysterieuze donkere materie, quantummechanica, entropie, en de wanorde van krioelende moleculen in een kopje thee.

Bruno leverde een knap stukje werk en bij de laatste punt aangekomen, begreep ik (of ik wilde of niet) waar Verlinde jarenlang over heeft nagedacht. Onze ‘Quinti’ kan trots zijn.