Een nieuw ontdekt mechanisme dat een rol speelt bij haarverlies, zou mogelijk ooit gebruikt kunnen worden om kaalheid tegen te gaan.
Geluksvogels krijgen er nooit mee te maken, anderen moeten er rond hun twintigste al aan geloven: kaalheid. Maar of een kale kop je nou staat of niet, veel mensen houden hun lokken het liefst zo lang mogelijk op hun hoofd. Daar zou een nieuw ontdekt mechanisme, dat een rol speelt bij haarverlies, in de toekomst mogelijk aan bij kunnen dragen. Als het lukt dat mechanisme naar hun hand te zetten, zo schrijft het team voorzichtig in vakblad Science, zijn ongewilde kale koppen straks misschien iets van vroeger.
Lees ook:
Gladde spier
Als het leven van een haar erop zit, bewegen cellen vanuit de zogenaamde dermale papillen aan de basis van de haarzakjes (haarfollikels), waarin onze haren liggen, richting de hoger gelegen stamcellen. Daar seinen die papillaire cellen de stamcellen in als het tijd is om een oude haar los te laten en een nieuwe aan te maken. Althans, als het goed is. Miscommunicatie tussen die cellen, zo schrijven de onderzoekers, zou tot haarverlies kunnen leiden.
De hoofdrolspeler in de studie is de zogenaamde dermale laag (Engels: dermal sheath) die de haarzakjes omhult. De onderzoekers zagen dat dat omhulsel in muizen dienst doet als zogenaamd glad spierweefsel: door samen te trekken en uit te zetten, duwt het de haar en de papillaire cellen omhoog. Het resultaat: de haar valt uit.
Haaruitval
“Door de samentrekking van de spier te blokkeren en zo de ‘vernietigingsfase’ van de haarcyclus een halt toe te roepen, zouden we de bestaande haar kunnen behouden”, zegt hoofdonderzoeker Michael Rendl in een persbericht. “Die zou eigenlijk verloren gaan bij de vorming van een nieuwe haar.”
Met wat geluk, zo schrijven de onderzoekers, kan er in de toekomst een middel ontwikkeld worden die precies dat doet; de spierwerking stoppen en dus de haaruitval en daarmee kaalheid te beperken. Helaas is juichen nog wat voorbarig – er moet nog een (hele) hoop gedaan worden voor dat moment daar is. “We staan te springen hier verder in te duiken”, besluit Rendl.
Bronnen: Science, Medical Xpress, New Atlas
Beeld: Lumen learning