Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!
Na lang wachten heeft de NASA eindelijk CAPSTONE gelanceerd. Drie vragen over deze raketmissie beantwoord.
Wat is CAPSTONE?
CAPSTONE is een zogeheten CubeSat. Dat zijn satellieten die normaal bestaan uit een of meerdere kleine kubussen met zijdes van 10 cm lang, maar deze is iets groter. CAPSTONE is net zo groot als een gemiddelde oven en weegt ongeveer 25 kilogram. Op 28 juni werd hij in een 18 meter hoge raket vanuit Nieuw-Zeeland gelanceerd en hij is nu op weg naar de maan. Naar verwachting komt hij daar op 13 november aan.
Lees ook:
Van wie is CAPSTONE eigenlijk?
Aangezien de NASA er een hoop geld voor heeft neergelegd, zou je denken dat die ook de eigenaar is van de satelliet. Maar de werkelijkheid is anders. De ruimtevaartorganisatie betaalde het bedrijf Advanced Space ongeveer 20 miljoen dollar om CAPSTONE te onderhouden. Advanced Space heeft de Cubesat weer van een ander bedrijf gekocht, namelijk Terran Orbital.
Ook de raket is niet van de NASA, maar van Roket Lab. Hier betaalde de NASA 10 miljoen dollar voor, waardoor de materiaalprijs op 30 miljoen dollar uitkomt. Dat klinkt heel duur, maar voor een ruimtemissie is het eigenlijk best goedkoop. Zo kostten de Apollo-missies omgerekend zo’n 100 miljard dollar.
Waarom gaat CAPSTONE de ruimte in?
CAPSTONE is een van de eerste belangrijke stappen in het Artemis-programma, het ambitieuze plan van de NASA om mensen opnieuw op de maan te zetten. Onderdeel daarvan is het bouwen van de Gateway, een ruimtestation dat een baan om de maan zal beschrijven en als tussenstop voor astronauten zal dienen.
Het is riskant om een baan rond de maan te volgen. Niet alleen moet je rekening houden met de zwaartekracht van de maan zelf, je moet dat ook nog balanceren met de zwaartekracht van de aarde. Daarom wordt eerst CAPSTONE erop uitgestuurd. Hij moet de baan van de Gateway uitproberen, zodat die later precies weet hoe hij moet vliegen, hoeveel brandstof hij nodig heeft en hoe hij het beste communicatie met de aarde kan onderhouden.
Bronnen: NASA, The New York Times
Beeld: NASA/Daniel Rutter