Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!
Onderzoek naar 21 wel héél toevallig geplaatste kraters levert mogelijk bewijs voor het bestaan van een ring om de aarde.
Een planeet met ringen is voor de mens nog altijd een ver-van-ons-bed show. Binnen ons zonnestelsel mogen alleen Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus zich de rechtvaardige eigenaar van een planetaire ring noemen. Is het mogelijk dat aarde ooit bij dit clubje hoorde? Een Australische groep wetenschappers denkt van wel.
Lees ook:
Patroonherkenning
Volgens onderzoekers van de Monash Universiteit in Melbourne is het mogelijk dat de aarde miljoenen jaren geleden een ring van puin en stof had, vergelijkbaar met die van Saturnus. Dit zou te zien zijn aan de hand van 21 verschillende kraters verspreid over de aarde. Door rekening te houden met de beweging van de continenten door de jaren heen, concludeerden ze dat al deze locaties 466 miljoen jaar geleden dicht bij de evenaar lagen.
Planetaire ringen vormen zich meestal boven de evenaar van een planeet. Volgens de wetenschappers zijn de kraters het gevolg van grote objecten die uit een baan om de evenaar werden getrokken en op de aarde neerstortten. De kans dat deze kraters toevallig dit patroon hebben gemaakt, is volgens berekeningen van de onderzoekers maar 1 op 25 miljoen.
Hoe dan?
De ring zou zich hebben gevormd als gevolg van een ander hemellichaam dat rakelings langs de aarde bewoog. Door de zwaartekracht van onze planeet is dit object, met een geschatte diameter van wel 12 kilometer, uit elkaar getrokken. De brokstukken die door dit proces ontstonden, kwamen in een baan om de aarde terecht, ter hoogte van de evenaar.
Koud kunstje
Als de ring om de aarde werkelijk bestond, had deze grote invloed op het klimaat, de getijden, en de atmosfeer van miljoenen jaren geleden. Door de schuine stand van de aarde zou de ring een schaduw werpen op de winterhelft, en meer zonnestraling weerkaatsen naar de zomerhelft. Met extreme seizoenen tot gevolg.
Stof, afkomstig van de inslagen van de meteorieten, had in dit geval een flink afkoelend effect gehad op de hele aarde. De onderzoekers stellen dat dit kan verklaren waarom de aarde tussen 463 en 444 miljoen jaar geleden plotseling in ijstijdomstandigheden terechtkwam.
De toename in temperatuurvariatie zou de organismen van die tijd hebben gedwongen zich aan te passen. Dit komt overeen met een periode waarin uitgebreide ontwikkeling van dier- en plantsoorten plaatsvond. Zonder deze gebeurtenis had de biodiversiteit er vandaag de dag mogelijk heel anders uitgezien, met een veel minder gevarieerd dierenrijk.
Waar of niet waar
Er blijven een aantal vragen onbeantwoord. Hoe is de ring uiteindelijk aan zijn einde gekomen? Waarom bleef hij maar een schamele 22 miljoen jaar bestaan? Om deze vragen te beantwoorden en de theorie verder op de proef te stellen, willen wetenschappers modellen ontwikkelen die de zwaartekrachtsdynamiek simuleren tijdens het ontstaan van zo’n ring. Door zijn grote impact zou het bestaan van een planetaire ring reden zijn tot het heroverwegen van de geologische en evolutionaire geschiedenis van onze planeet.
Bronnen: ScienceDirect, Wiley Online Library