Decennialang werden witte gaten nauwelijks serieus genomen. Maar nu hebben wetenschappers ze uit het verdomhoekje gehaald.

Natuur- en sterrenkundigen bedenken de gekste dingen bij hun pogingen om de kosmos beter te begrijpen. In deze rubriek elke maand een mooi voorbeeld. Ditmaal: verdampt op extreem lange termijn werkelijk alles in het heelal?

Een ster gaat niet uit als een nachtkaars. Welkom in de wereld van planetenverzwelgende reuzensterren, onvoorstelbaar krachtige explosies en objecten zwaarder dan de zon, samengeperst in een bolletje ter grootte van een stad.

De per toeval ontdekte explosie is vermoedelijk veroorzaakt door een gigantische stofwolk die is opgeslokt door een zwart gat.

Wetenschappers spotten een zwart gat dat een ster verscheurt. Nog nooit is zo’n spektakel zo dichtbij de aarde gezien.  

Een KIJK-lezer vraagt zich af: kan een zwart gat op een gegeven moment zoveel materie hebben opgepeuzeld, dat het weer terugverandert in een ster?

De quasars in het vroege heelal waren zo fel, dat ze complete sterrenstelsels overstraalden. Met nieuwe computermodellen verklaren sterrenkundigen hoe zulke monsters al vlak na de oerknal konden ontstaan.

De krachtige magneetvelden van zwarte gaten zijn volgens nieuw onderzoek meer in beweging dan altijd werd gedacht.

In theorie kan het heelal op elk denkbaar moment ten onder gaan. Natuurkundigen denken dat samensmeltende zwarte gaten ons een voorproefje kunnen geven van die rampzalige gebeurtenis.

Nederlandse sterrenkundigen hebben een superzwaar zwart gat ontdekt achter een dikke stofring in het hart van sterrenstelsel Messier 77. Daarmee bewijzen de onderzoekers dat zulke monsters er misschien heel verschillend uit zien, maar eigenlijk enorm op elkaar lijken.