Rolf Hut vraagt zich af waarom staats-Wi-Fi nog geen ding is. Lees zijn column hier.

Het is twee uur ’s nachts en ik ben wakker omdat het licht aan is. Waarom is het licht aan? Ineke naar de wc? Nee, die ligt naast me te slapen. Hm. Ik klik op de klik-aan-klik-uit-afstandsbediening van het licht en ga weer slapen. De volgende avond als ik naar bed ga, is het licht in de slaapkamer weer aan. “Schat, heb jij het licht aan gelaten?” “Nee, hoezo?”

En terwijl we praten gaat het nog een keer aan. En gaat bij mij een spreekwoordelijk lampje branden. Ik bel alle buren: hebben jullie recent een klik-aan-klik-uit gekocht? Bij de buren links heb ik succes. “Mooi, willen jullie dan het kanaal even van A naar B of C veranderen?”

Haarlem-Wi-Fi

Iedereen die Wi-Fi in een flat gebruikt, weet hoe druk het kan zijn in het digitale luchtruim. Je ziet makkelijk dertig netwerken. Als je bedenkt dat elk apparaat dat met een Wi-Fi-netwerk praat een van die kanalen gebruikt, kun je er vergif op innemen dat je elkaar flink in de weg gaat zitten.

Maar de realiteit is dat Wi-Fi-routers elkaar een stuk minder voor de voeten lopen wanneer ze op elkaar zijn afgestemd. Dus dat ze door één partij zijn geïnstalleerd in plaats van dat iedereen zijn eigen routertje aanschaft. En waarom daar stoppen? De hele stad!  Ik wil voortaan gewoon op Haarlem-Wi-Fi inloggen. Maak ik de paar tientjes die Ziggo nu krijgt wel over naar de gemeente.

Staats-Wi-Fi

En staats-Wi-Fi: waarom is dat nog geen ding? Ik weet natuurlijk wel waarom. De technologische ontwikkeling ging sneller dan de overheid kon bijbenen. En dat is niet erg, zolang die overheid maar tijdig ingrijpt als een techniek zo groot wordt dat hij beter van hogerhand kan worden geregeld. Dus, mensen bij de overheid die zich bezighouden met radiofrequenties en ontwikkelingen: doe me een plezier en lees het artikel over LoRa in KIJK 10/2016.

Terwijl ik me dat allemaal afvraag, kijk ik naar de klik-aan-klik-uit-afstandsbediening in mijn hand. Wat als ik die van mij nu eens op B zet…