Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!
Het lijkt wel een ouderwetse goldrush. Energiebedrijven wereldwijd zoeken koortsachtig naar een pas ontdekte, schone energiebron: witte waterstof. Is het spul een oplossing voor de klimaatcrisis of moeten we oppassen voor al te hoge verwachtingen?
Drie jaar geleden kon je op Wikipedia nog lezen dat vrije, ongebonden waterstof in de aardkorst niet of nauwelijks voorkomt. Dat is ook niet zo gek. Waterstof mag dan het meest voorkomende element in het heelal zijn, in de aardkorst bindt het zich altijd snel aan andere moleculen. Met zwavel vormt het bijvoorbeeld waterstofsulfide, met zuurstof maakt het water en met koolstof ontstaat methaan.
Verder is waterstof – een combinatie van twee waterstofatomen – het kleinste en lichtste molecuul dat bestaat. Mocht het al ongebonden blijven, dan ontsnapt het razendsnel door spleten uit de aardkorst de atmosfeer in. Dacht men.
Lees ook:
Witte waterstof: het witte goud?
Er kan in drie jaar veel veranderen. Anno 2024 zal iedere geoloog je waarschijnlijk vertellen dat de aardkorst juist grote hoeveelheden vrije waterstof bevat. Er is zelfs zoveel dat het zijn eigen naam heeft gekregen: witte waterstof. Volgens de U.S. Geological Service bevat de aarde genoeg om eeuwenlang in de energiebehoefte van de wereld te voorzien.
Er zijn inmiddels ook al een stuk of vijftig bedrijven met plannen om naar dit ‘witte goud’ te boren. De grootste voorraad, 45 miljoen ton, is tot nu toe aangeboord in een grondwaterreservoir in de Franse streek Lotharingen. Als je bedenkt dat de wereld op dit moment zo’n 90 miljoen ton waterstof per jaar produceert, is dat een gigantische hoeveelheid.
Hoe is het mogelijk dat al die waterstof zo lang aan ieders aandacht is ontsnapt? En hoe terecht is het enthousiasme over witte waterstof?
Dit is het begin van het artikel over witte waterstof, in KIJK 9/2024 lees je het hele verhaal. Bestel deze editie in onze webshop, of eenvoudig via de knop hieronder.
Tekst: Teake Zuidema
Beeld: 123RF